De hoofdstad van ons land is voor veel mensen the place to be, maar dat geldt zeker niet voor mij. Voor een dagje is het leuk, maar aan het eind ervan ben ik maar al te blij die hysterisch drukke plek achter me te kunnen laten. Amsterdam is zo’n plek waar je de gekste dingen meemaakt, waarschijnlijk omdat een enorme
Als er iets mis gaat, dan is dat vaak niet opzichzelfstaand. Nee, dan gaat het geregeld van alle kanten fout. Je kent ze wel: die maandagochtenden waarop niets lukt. Je raakt van alles kwijt waardoor je te laat komt, de computer heeft net zo ’n zin om weer te gaan werken als jij en geeft er al snel de brui
“Wat knap zeg, dat je zo zelfstandig met het OV kunt reizen”, krijg ik regelmatig te horen van goedbedoelende vreemden. Ik begrijp uiteraard dat dit complimenteus bedoelt is, maar vaak komt het ietwat denigrerend op me over. Knap? Hoezo? Ik hoef alleen maar in te stappen, de machinist doet al het werk! Toch zeg ik dat soort dingen niet, want
Het zijn van die typische toevoegingen aan het straatbeeld die, als ze voor jou niet zo relevant zijn, er gewoon bij horen. Van die dingen die menig ziend persoon wel ziet, maar niet registreert. Denk bijvoorbeeld aan de witte ribbellijnen bij bus- en treinstations, of de noppentegels die oversteekplaatsen markeren. Dit zijn geen kunstzinnige uitingen van een overijverig gemeenteraadslid –
Nu ik steeds meer tijd doorbreng in het dynamische Den Haag, de stad waar ik werk en waar mijn geliefde woont, betekent dat als vanzelf dat ik ook meer tijd in een tram doorbreng. Sterker nog: ik denk dat ik het afgelopen jaar meer in een tram heb gezeten dan in mijn hele leven daarvoor. Als je het mij vraagt