Dat een blindengeleidehond niet kant-en-klaar uit de lucht komt vallen, weet natuurlijk iedere leek. Een ieder weet volgens mij wel dat zo’n hondje door een speciale hondenschool wordt getraind tot een fantastische steun en toeverlaat voor iemand met een visuele beperking. Maar er zit nog een stuk voor. Voordat een jonge hond bij de hondenschool in training gaat, woont deze
“Wat knap zeg, dat je zo zelfstandig met het OV kunt reizen”, krijg ik regelmatig te horen van goedbedoelende vreemden. Ik begrijp uiteraard dat dit complimenteus bedoelt is, maar vaak komt het ietwat denigrerend op me over. Knap? Hoezo? Ik hoef alleen maar in te stappen, de machinist doet al het werk! Toch zeg ik dat soort dingen niet, want
Ouderdom komt met gebreken, en helaas gaat het bij prachtige dieren als honden ontzettend snel. Zo kan ik me nog levendig herinneren hoe Siërra zo’n vijf jaar geleden als een onuitputtelijke bron van energie eindeloos kon blijven spelen. Nu is ze nog steeds gek op rennen en dollen met andere honden, maar houdt ze het toch een stuk minder lang
Het is alweer een half jaar geleden dat Siërra, mijn eerste geleidehond, met pensioen ging. Dit noodzakelijke maar droevige afscheid was het startsein voor dit blog. Sindsdien is er veel gebeurd. Ik begin meer en meer een team te worden met mijn nieuwe hond Xena en we hebben alweer het nodige meegemaakt. Drie musicals, een weekendje weg, naar de bioscoop,
Musicals, you love ‘m or you hate ‘m. In mijn geval: vroeger boeiden ze me niet zo, tot mijn bonusfamilie me meetroonde naar ‘Moeder ik wil bij de revue’ en ik betoverd werd door de overtuigende acteurs en passende muziek. Daarna ben ik jaren niet meer naar een musical geweest. Het kwam niet zo in me op en ik had
Ik zeg altijd maar zo: het is niet mijn beperking die mij beperkt, maar hoe mensen in mijn omgeving ermee omgaan. Ik ben in staat om mezelf prima te redden, om op mijn manier alles uit het leven te halen en ervan te genieten en ja, ik zal nooit kunnen autorijden en zelfstandig winkelen is een enorme uitdaging, maar als
Ik neem jullie mee naar het o zo vredige Ermelo, een rustig dorpje op de Veluwe. In deze stille, door bossen en heide omringde woonplaats, zijn de mensen uiterst vriendelijk en gebeurt regelmatig wat je op de meeste plekken in het land veel minder ziet: er wordt gestopt voor de witte stok! Ermelo, een oase van rust en bezinning, waar
Ik ben dol op hotelvakanties en mijn vriend gelukkig ook. Eerder dit jaar brachten we een paar dagen door in een schitterend hotel in Maastricht. Begin december reisden we af naar Middelburg om ons tien maanden samenzijn te vieren. Daar trokken we ons terug in het Valk Exclusief hotel en lieten ons onderdompelen in culinaire genoegens en… het heerlijke hotelzwembad.
De afleverperiode is succesvol afgesloten, de bruikleenovereenkomst is ondertekend en dus zijn we er klaar voor, klaar voor het ‘gewone’ leven. De afgelopen dagen voelde het een beetje alsof ik mijn leven op pauze had gezet, om me volledig te concentreren op mijn nieuwe harige huisgenootje. Ik was met speciaal verlof en heb nauwelijks aan mijn werk gedacht, ging niet
Het leven heeft de bijzondere nijging om in patronen te vervallen. Het is donderdag 31 augustus 2023, maar ik voel me precies zoals op maandag 27 februari 2017, toen mijn eerste geleidehond in mijn leven arriveerde. Oké, misschien ben ik een stuk minder nerveus met 6,5 jaar aan ervaring op zak, maar je begint toch weer helemaal opnieuw. Een gevalletje
Het is een broeierige zomerochtend als we precies op tijd de kleine parkeerplaats op rijden. Ik houd het bijna niet meer van de spanning. Dit is het moment waar ik nu al een week vurig naar uitkijk.“Ze zijn er al” constateert mijn lief. Ja hoor, ik zie hem staan, als enige auto op de parkeerplaats: de witte bus vol beloften.
Een uitgebreide terugblik op mijn tijd met Siërra, mijn pas gepensioneerde ex-blindengeleidehond.