Tram-melant

Moor/ oktober 6, 2023/ Avontuur, Maatschappij/ 0 reacties

Nu ik steeds meer tijd doorbreng in het dynamische Den Haag, de stad waar ik werk en waar mijn geliefde woont, betekent dat als vanzelf dat ik ook meer tijd in een tram doorbreng. Sterker nog: ik denk dat ik het afgelopen jaar meer in een tram heb gezeten dan in mijn hele leven daarvoor. Als je het mij vraagt heb ik toen niets gemist. Want heel eerlijk, wat is nou precies de toegevoegde waarde van een tram? Waar brengen trams je wel waar bussen niet kunnen komen? Lawaaiige monsters zijn het, die hun ijzeren, enkelbrekende tentakels genadeloos door de drukke straten van de stad slingeren. Mocht je uit de randstad komen of op een andere manier groot fan van de tram zijn, haak alsjeblieft niet af! Ik zal mijn afkeer van dit vervoersmiddel feitelijk onderbouwen, met drie nogal ongelukkige tramervaringen, die ik in het afgelopen jaar heb beleefd.

Ongeduldig trampersoneel

Begrijp me niet verkeerd, wanneer de tram me van mijn werk naar mijn vriend brengt zonder verdere problemen, ben ik hem eeuwig dankbaar. Wanneer controleurs me vriendelijk vragen waar ik er uit moet en me helpen door een paar reizigers bij de deur weg te manouvreren, voel ik me een gezegend mens. Helaas hakken de negatieve ervaringen er soms net iets harder in. Niet al het OV-personeel is namelijk zo vriendelijk en geduldig. Zo was er die keer dat mijn bonusbroer, mijn vriend en ik na een bioscoopje gepakt te hebben, in de tram terug naar huis zaten. Het huis van mijn vriend, het is niet zo dat we met z’n drieën wonen of zo. Hoe dan ook, we naderden de juiste halte, dus ik hield mijn OV-kaart gereed. Mijn vriend reisde mee op mijn begeleiderskaart en mijn bonusbroer maakte toen nog gebruik van OV-pay. Nu is OV-pay, waarbij je met je pinpas in- en uitcheckt, een waanzinnig goed idee, ware het dat het niet altijd even soepel werkt. Toen we uitcheckten werkte OV-pay weer eens niet mee. We kregen hem gewoon niet uitgecheckt. Ik denk dat we er zo’n tien seconden – wat een tijd – mee aan het klooien waren, terwijl mijn vriend tussen de tramdeuren bleef staan om ze open te houden, toen een lid van de crew zijn geduld verloor.
“Jullie houden de tram op!”, zei hij, op niet bepaald vriendelijke toon. We probeerden te haasten, en zoals altijd als je probeert te haasten, wordt het alleen maar erger. Uiteindelijk lukte het, godzijdank, en stonden we alle drie veilig bij de halte, terwijl de tram nijdig bellend weg raasde.

Strandhysterie

Die hete zomerdagen, die we langzaam maar zeker achter ons beginnen te laten, hebben het magische effect dat heel Nederland zich massaal naar de stranden begeeft. Mijn vriend Juriaan en ik vormen daarop geen uitzondering. Waarom zouden we, hij woont op nog geen kwartier trammen van het strand van Scheveningen. We hadden kunnen weten waar we aan begonnen, maar de zilte zeelucht lokte. Omdat er een stuk strand is waar honden het hele jaar door los mogen, zou het ook voor onze harige metgezel, mijn toenmalige geleidehond Siërra, een leuk uitje worden.

We gingen wat later op de avond, zodat het niet te warm zou zijn voor de hond. We aten wat, wandelden, ik dronk nog een bizar slechte ijskoffie bij een afgelegen strandtent… kortom: een heel romantische avond zo alles bij elkaar. De afsluiting ervan was helaas wat minder. We stapten in bij het eind- en beginpunt van de tramlijn, dus het ritje begon tamelijk rustig. Maar gelijk de volgende halte al begon de ellende. Een enorme meute schreeuwende, verhitte jongeren worstelde zich naar binnen. Ook toen niemand er meer bij kon, wrong zich nog het één en ander aan dronken strandgangers de tram in. Ik voelde me behoorlijk in het nauw gedreven, en dat gold ook voor mijn arme, al wat oudere geleidehond. Eigenlijk wilden we het liefst zo snel mogelijk de tram verlaten. Nee, we wilden niet, we moesten! Ons tegen de stroom in werkend, Juriaan al roepende dat we er NU uit wilden, persten we onszelf richting uitgang. De nieuwe reizigers waren zo behulpzaam als je van verhitte jongelui kunt verwachten: we werden behoorlijk tegengewerkt. Gelukkig waren er enkele meevoelende zielen die begrepen dat we ons echt totaal niet prettig voelden, en hielpen om wat ruimte te creëren. Toen we eindelijk op straat stonden besloten we de tram voor die avond maar even te laten voor wat ie was. We gingen een échte ijskoffie halen bij McDonald’s en mijn schoonvader bracht ons even later naar huis.

Ongeduldig trampersoneel DELUXE

Ken je dat gevoel, je stapt uit een drukke tram en je reisgezelschap blijft achter, om ver van je weggevoerd te worden? Nou, ik nu dus wel. Dit is mijn meest recente en misschien wel gekste tramervaring van deze drie. Er leek niets aan de hand te zijn toen de tram bij onze halte stopte. Echter kwamen we er toen de tram stilstond pas achter dat we aan de verkeerde kant stonden, waar de deuren niet open zouden gaan. Er zaten waar wij waren geen deuren aan de andere kant, dus moesten we een paar meter opschuiven. Gehaast, ik voelde de bui al hangen, drong ik me langs meerdere mensen, mijn ogen bijna bezeten gefocust op het in- en uitcheckautomaat. De tramdeuren, die nog geen drie seconden open waren geweest vermoed ik, gleden alweer bijna dicht. In de overtuiging dat Juriaan wel langs me heen zou glippen, stak ik mijn arm door de zich sluitende deuren naar binnen om uit te checken. Eenmaal buiten realiseerde ik me dat hij dus niet achter me aan was geglipt. Ik draaide me om naar de gesloten tramdeuren, waarachter hij hopeloze gebaren maakte. Later bleek dat hij de trambestuurder probeerde te waarschuwen, blijkbaar hangen daar camera’s. De tram negeerde deze dappere pogingen en trok op. Vanuit het voertuig hoorde ik paniekerig geschreeuw. De meelevende reizigers maakten zich grote zorgen, want de vrouw met geleidehond was uitgestapt zonder haar ‘begeleider’. Hij stelde ze gerust: ze redt zich wel, ze reist dit traject vaker alleen. Een halte verder stapte hij uit en we kwamen elkaar lopend tegemoet. Vol ongeloof over wat me was overkomen, kon ik er alleen maar om lachen. Maar wat nou als ik me niet had kunnen redden? Wat als ik echt afhankelijk van hem was geweest?

Hoe bizar deze tram-trauma’s ook mogen klinken, ze zijn stuk voor stuk waar gebeurd. Ik ga nog steeds zonder al te veel zorgen met de tram in Den Haag, want deze gebeurtenissen zijn natuurlijk wel uitzonderlijk. Hopelijk komt er geen deel 2 van dit artikel!

Deel dit Bericht

Over Moor

Misschien denk je wel, nu je mijn blog zo ziet, daar heb je weer zo’n blogger met een visuele beperking die haar verhaal heel bijzonder vindt. Wat zou haar verhaal meer de moeite waard maken dan dat van de zo vele anderen die online te vinden zijn? Dan zeg ik: fair point, daar heb ik geen antwoord op. Ik vind mijn verhaal niet boeiend, maar ik schrijf nou eenmaal graag. En omdat het onbeleefd is om over de levens van anderen te schrijven, schrijf ik over mezelf. Je bent vrij om te gaan, maar blijf vooral! 🙂

Laat een Reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*
*