Xena #3 – het tweede-hond-syndroom

Moor/ september 26, 2023/ Er opuit, Momenten van reflectie, Slechtziend/ 3 reacties

De afleverperiode is succesvol afgesloten, de bruikleenovereenkomst is ondertekend en dus zijn we er klaar voor, klaar voor het ‘gewone’ leven. De afgelopen dagen voelde het een beetje alsof ik mijn leven op pauze had gezet, om me volledig te concentreren op mijn nieuwe harige huisgenootje. Ik was met speciaal verlof en heb nauwelijks aan mijn werk gedacht, ging niet naar de sportschool en had, afgezien van de trainingen met Xena, een volledig lege agenda. Maar nu de instructeur de deur voor de laatste keer achter zich heeft dichtgetrokken, is het tijd om mijn nieuwe gewoonten en routines op te pakken, samen met Xena.

Aan het werk

Na een weekend bij Juriaan, ze kent hem al wel, maar zijn huis nog niet, is het tijd om weer naar mijn werk te gaan. Maandag werk ik thuis, maar dinsdag hebben we een teamdag op een locatie waar ik niet vaak eerder ben geweest. Dat is dus gelijk een vuurdoop voor Xena en mij. Ik loop met een paar collega’s mee en omdat ik het hier niet goed ken, moet ik echt op de hond vertrouwen.

We komen zonder kleerscheuren aan bij het zaaltje boven het restaurant waar onze teamdag gaat plaatsvinden. Ik doe het tuig af en nu mogen mijn collega’s Xena verwelkomen. Vorige week nog heb ik een mail rondgestuurd waarin ik duidelijk maakte dat ze echt, echt niet geaaid mag worden als ze in tuig is. Bij Siërra was ik er na een aantal jaar minder streng op geworden, maar Xena laat zich net wat sneller afleiden en vindt iedereen leuk en gezellig. Mijn collega’s houden zich er goed aan, maar zijn des te blijer als het tuig af is en ze haar wel mogen begroeten. Tot nu toe vindt iedereen haar super lief en schattig.

Het is een lange, lange dag vol vergaderingen. Niet alleen voor mij, maar ook voor Xena die zich een beetje begint te vervelen. Ze loopt vaak weg, dan hoor ik haar belletjes weer ergens aan de andere kant van de gang en moet ik weer op hondenjacht. Haar nieuwsgierige gescharrel brengt haar zelfs naar beneden, waar ze bij de keuken van het restaurant rond loopt te dwalen. Gelukkig kan het personeel hier hartelijk om lachen. Ik haal haar terug en besluit haar maar even aan de lijn te doen.

Zij die het beter weten

Er zijn nu vast lezers die denken: waarom heb je dat niet eerder gedaan, of haar gewoon aan de lijn gehouden? Het is iets typerends wat veel andere geleidehondgebruikers denk ik wel herkennen: mensen die lukraak hun mening geven over je hond. Een slechtziende medeblogger schreef hier laatst een treffend artikel over. Met Siërra was ik na al die jaren van samenwerken op een punt beland dat het me allemaal niet meer zo stoorde, maar nu met Xena begint het met toch weer te irriteren. Ik ben nog bezig met het zoeken van een weg, we zijn nog aan het uitvinden wat we aan elkaar hebben, en dan begint iedereen zich van alle kanten weer met je te bemoeien. “Zou je niet dit?” “Kun je niet dat?” “Oh nee, ze reageert op een kat, slecht opgevoed?” Nee lieve mensen, het is een hond, geen robot! Ik ben geïnstrueerd door een hondentrainer, dus aan kennis ontbreekt het me niet. Laat mij nou maar rustig aanmodderen… als het niet gaat is de school de eerste die het hoort. Uiteraard gelden deze irritaties bij mij vooral bij volslagen onbekenden of mensen die verder van me af staan. Met de steun en feedback van vrienden, familie of mijn lief ben ik over het algemeen altijd blij.

Karaktertrekjes

Zoals ik in het vorige blog over Xena schreef, duurt het gemiddeld zes maanden om een goed team te vormen met een geleidehond. Dit heeft te maken met dat de hond de, voor hem, nieuwe routes moet leren die voor jou al zo vertrouwd zijn. En daarnaast heeft elke hond weer een ander karakter. Xena lijkt qua karakter totaal niet op mijn vorige hond. Ze is super jong en nieuwsgierig en daarom sneller afgeleid in tuig. Dat maakt haar geen slechte geleidehond, zoiets heeft te maken met de jeugdigheid van de hond en gewenning van het met mij lopen in tuig. Er zijn ook dingen die ik fijner aan haar vind. Zo blaft ze een heel stuk minder dan haar voorgangster. Ze blaft bijvoorbeeld wel als de bel gaat ,maar dat is dan twee of drie keer, waar Siërra pas stopte als ze zag wie er binnen kwam. Waar Siërra nauwelijks aandacht heeft voor knuffels, vindt Xena het helemaal geweldig om met een knuffel in haar bek rond te lopen en er mee rond te zwaaien. Zij gromt vol overgave tijdens het spelen, Siërra deed dat wat minder.

Dit is geen verholen kritiek op deze slimme viervoeters. Ik wil alleen illustreren dat het dus hele verschillende honden zijn. En hoewel ik het probeer te vermijden, vergelijk ik ze toch met elkaar. Het wordt ook wel het ’tweede-hond-syndroom’ genoemd: voor geleidehondgebruikers kan het behoorlijk lastig zijn om aan de tweede hond te wennen. Dit omdat je met de eerste zo’n hechte band hebt en dan moet je diezelfde band ineens gaan opbouwen met een (totaal) andere hond. Dit is voor sommigen een reden om het na een week of wat op te geven met die tweede hond, want die is ‘niet zo goed’ als de eerste. Maar dat is in de meeste gevallen niet het geval. Met de eerste moest je ook nog wennen, die deed dingen in het begin ook niet vlekkeloos, maar dat vergeet je na verloop van tijd. Toen ik met Xena begon kwamen de herinneringen aan Siërra’s eerste maanden ook weer terug. Vroeger liet ik haar ook belletjes dragen als ze los was, tot ik er na verloop van tijd mee stopte omdat ik wist dat ze altijd, hoe dan ook, terug zou komen. Ik had zo’n vertrouwensband met dat dier, en nu moet ik dat opnieuw gaan opbouwen met Xena. Het schijnt wel dat het bij de derde hond weer makkelijker gaat, omdat je dat proces dan al twee keer hebt doorgemaakt. Maar het is dus niet voor niets dat mijn school een paar hondloze weken voor de kennismaking met een nieuwe geleidehond probeert aan te houden.

Het groentje ontmoet de oudgediende

Afgelopen weekend kwamen heden en verleden samen, toen ik Xena aan Siërra voorstelde. Ik was ontzettend benieuwd naar hoe dat zou gaan. Twee heel verschillende honden maar wel met een paar overeenkomsten: ze zijn beiden super lief en trouw, dol op rennen en spelen en uiteraard slim en leergierig. Zou het klikken? Of zou Siërra te dominant of te luidruchtig zijn voor Xena?

Nou, het was vriendschap op het eerste gezicht. In het begin was het natuurlijk een kwestie van aftasten, maar na wat wederzijds geblaf en rondgehuppel kalmeerde de boel en sloten de dames vriendschap. Samen rennen bleken ze inderdaad het toppunt van plezier te vinden en ondanks haar leeftijd – een leeftijdsverschil van zo’n acht jaar – hield Siërra de razendsnelle Xena toch nog aardig bij. Het was heel bijzonder om deze twee kanjers zo samen te zien. Toen Xena die avond in tuig ging vond Siërra dat wel een beetje gek volgens mij. We gingen naar de kermis in Weert. Nu zou ik, als je het me zou vragen, je niet zo snel aanraden om een geleidehond mee te nemen naar de kermis. Zo’n plek is voor mensen al een aanval op de zintuigen, dus voor honden al helemaal. We bleven dan ook niet te lang. Opvallend was wel dat Xena zich totaal niet leek te storen aan alle licht en geluid. Het enige wat haar afleidde was het voedsel op de grond, maar bang was ze allerminst. Siërra daarentegen vond het wel een beetje spannend. Op een gegeven moment legde ze haar poten op die van Xena, waar ze wat rustiger van leek te worden (zie afbeelding bovenaan de pagina). Echt heel bijzonder!

Het was fantastisch om Siërra weer te zien. Tegelijkertijd ben ik heel blij met hoe het nu gaat tussen Xena en mij. We leren elkaar echt steeds beter kennen naarmate de tijd verstrijkt en we samen dingen ondernemen. Na ruim drie weken kan ik met zekerheid zeggen dat ik heel veel vertrouwen in onze samenwerking heb.