Xena #2 – de aflevering

Moor/ september 18, 2023/ Slechtziend/ 3 comments

Het leven heeft de bijzondere nijging om in patronen te vervallen. Het is donderdag 31 augustus 2023, maar ik voel me precies zoals op maandag 27 februari 2017, toen mijn eerste geleidehond in mijn leven arriveerde. Oké, misschien ben ik een stuk minder nerveus met 6,5 jaar aan ervaring op zak, maar je begint toch weer helemaal opnieuw. Een gevalletje van ‘nieuwe honden, nieuwe kansen’.

Disclaimer: dit is mijn ervaring van de aflevering van Xena. Iedere aflevering verloopt anders, want alle honden en baasjes verschillen van elkaar. Dit bericht is alleen bedoeld om mijn ervaringen en interpretaties van het leven met een (geleide)hond te delen.

Een schone lei

Een paar dagen eerder kreeg ik een e-mail van de school met informatieve documenten over het hebben van een geleidehond. Dat niet alleen, de mail bevatte ook een waarschuwing dat het weer een kwestie is van helemaal opnieuw beginnen. “Het is niet alleen spannend voor jou, maar ook voor Xena”. Hier ben ik meermaals door mensen voor gewaarschuwd, daarover later meer. Xena is logischerwijs een andere hond, met dus een ander karakter en andere gewoontes. We moeten aan elkaars gebruiken en routines wennen. Gemiddeld duurt het zo’n zes maanden om een goede vertrouwensband met een geleidehond op te bouwen. De week die de instructeur met mij en Xena gaat trainen is dus zeker niet voor niets. Ik mag dan wel al die kennis en ervaring hebben, met Xena begin ik met een schone lei. En bij een schone lij horen vanzelfsprekend goede voornemens. Consequenter zijn dan ik eerst was, strenger zijn op dat mensen haar niet aaien in tuig – bij Xena is dat nu sowieso belangrijk, want in tegenstelling tot Siërra vindt zij alle honden en mensen super interessant – beter corrigeren, vaker borstelen, meer spelen met de hond… Ik ben super gemotiveerd, heb hondenvoer besteld dat de eerste dag dat Xena bij me arriveert aankomt, Siërra’s oude kussen dat van voortreffelijke kwaliteit is gewassen en een nieuw, verantwoord hondenspeeltje gekocht. Alles om Xena zich thuis te laten voelen.

Xena wordt bij me afgeleverd door haar spraakzame instructeur met de nodige accessoires: voer voor een paar dagen, belletjes zodat ik kan horen waar ze rondspookt, een fluitje om haar terug te roepen, een heel handig buideltasje voor beloningssnoepjes (veel belonen, vooral in het begin), een rugtas van de school, voerbakken en een mand die ik niet aanneem omdat ik ze al heb, en uiteraard haar paspoort. Ook krijg ik tot mijn verrassing een enveloppe met een brief over Xena’s eerste levensjaar van haar gastgezin, plus een aantal schattige puppyfoto’s. De nieuwsgierige Xena scharrelt rond door mijn huis en vindt al snel het kussen, dat naar haar tevredenheid lijkt te zijn. Misschien bespeurt ze hier en daar nog de geur van Siërra in mijn bescheiden appartementje, maar hier lijkt ze zich niet aan te storen.

Volg, volg, volg!

De afleverperiode begint met gehoorzaamheidstraining. De hond is getraind om commando’s op te volgen, maar ze moet natuurlijk nog aan mij als haar nieuwe baas wennen. We beginnen met een rondje lopen aan de korte riem richting het uitlaatparkje. Ik moet er voor zorgen dat ze niet te ver voor me uit loopt, maar keurig naast me blijft. Nou, ik kan je vertellen dat dat behoorlijk pittig kan zijn. Ze is zo jong, zo nieuwsgierig en energiek… En ik moet streng blijven. “Volg, Xena volg, volg!” De instructeur leert me een paar trucjes om het wat makkelijker te maken.

En dan laten we haar los en moeten we het terugkomen oefenen. Ik gebruik soms het fluitje, soms mijn stem. Op zich luistert ze naar allebei. Ik ben blij dat ze goed terugkomt, want ik denk dat de angst dat je hond niet terug komt de grootste angst is van een geleidehondgebruiker. Terwijl een blindengeleidehond iedere dag los moet kunnen rennen om te ontspannen en te spelen met soortgenootjes.

Ik herken de patronen van mijn eerste aflevering. ’s Ochtends komt de instructeur voor een paar uurtjes thuis langs om te trainen, dan gaat hij weg om zelf nog wat honden te trainen en kunnen wij een beetje ontspannen. ’s Middags komt hij weer voor een uurtje of twee langs, ook nog voor gehoorzaamheidstraining op deze eerste dag. Voor het avondeten laat ik Xena voor het eerst alleen uit, aan de flexlijn die ik ook nog van de school heb gekregen. Ik vind het retenspannend, alsof ik voor het eerst een hond uitlaat. Xena reageert weer op andere dingen en is zo ontzettend nieuwsgierig, omdat ze het hier nog helemaal niet kent.

De volgende dag deel ik mijn ervaringen met de instructeur. Ik vertel hem dat het me opvalt dat ze soms geneigd is op straat te plassen. Hij zegt dat dat, net als het moeilijk eten waar ze ook last van heeft, door de spanning van haar verhuizing komt. Klinkt logisch. We gaan zien hoe dit allemaal gaat lopen! Nog een dag van gehoorzaamheidstrainingen volgt.

Ons eerste weekend

Die avond komt Juriaan om mij in het weekend gezelschap te houden. Ik ben enorm blij met dit extra paar werkende ogen. Als ik haar binnenkort loslaat zonder instructeur en niet kan zien waar ze is, vind ik het toch prettig dat iemand voor de eerste paar keren meekijkt. En vanzelfsprekend ben ik hoe dan ook blij met zijn gezelschap. Zaterdag gaan we naar de hei, waar ze letterlijk en figuurlijk helemaal los kan gaan. Aan het eind van de dag gaan we naar een verjaardag, wat door alle prikkels, aandacht en nieuwe mensen uitdraait op een gehoorzaamheidstraining deluxe. Maar gezellig is het wel. Op een gegeven moment wordt ze rustiger en gelukkig loopt iedereen met de vrolijke, witblonde krullenbol weg.

Zondag gaan we naar mijn vader en doen we het rustiger aan. Uiteraard maken we weer een flinke wandeling en ’s avonds strijken we neer op een terrasje aan het water. Het voelt zo leuk om Xena aan iedereen voor te stellen, een beetje alsof je je geliefde aan je familie en vrienden voorstelt. Gedurende het hele weekend blijft het tuig trouwens af. Maandag gaan we beginnen met het geleidewerk.

Zowel nieuw als vertrouwd

Na het weekend beginnen we het tweede deel van de aflevering met een evaluatie van het weekend. Ik kan alles met mijn instructeur delen, wat goed ging, maar ook wat beter kan. We hebben goede gesprekken. Vandaag houden we het kort, want het is zo bizar warm buiten! We wandelen in tuig naar de sportschool waar ik vaak kom. De instructeur laat me gelijk een klein losloopgebied in de buurt van de sportschool zien waar ik nog niet van op de hoogte was. Het in tuig lopen gaat als een speer. Het voelt zo heerlijk vertrouwd om eindelijk weer geleid te worden door een hond. Ik ben een maand geleidehond af geweest en ik heb het echt gemist. Tegelijkertijd moet ik Xena wat vaker aansturen, omdat ze mijn bekende routes nog niet kent. En ik moet haar vaker belonen, want onze band is nog pril.

Dinsdag gaan we voor het eerst met het openbaar vervoer. Hier heb ik heel erg naar uitgekeken, want ik ben zo benieuwd hoe ze het in trein, tram en bus doet. Ik maak bijna dagelijks gebruik van het OV, wat vermoed ik nog een vruchtbare bron van content voor dit blog gaat zijn. We reizen vanuit mijn huidige woonplaats Weesp naar het huis van mijn vader in Huizen en gaan daarvoor met trein en bus. Na haar even losgelaten te hebben op de dijk van Huizen, gaan we weer terug. Een actieve, leerzame en wederom een bloedhete dag. Conclusie: reizen met het OV gaat haar ontspannen af.

Woensdag en donderdag doen we het iets rustiger aan, al doen we opnieuw verschillende routes in tuig. Zo ga ik woensdag met haar en mijn instructeur naar de supermarkt om te kijken hoe dat gaat en ga ik ’s middags voor het eerst alleen met haar in tuig naar het uitlaatparkje bij mij in de buurt. Opnieuw vind ik dit heel spannend, alsof het voor het eerst is dat ik alleen met een blindengeleidehond over straat loop. Donderdag ontdek ik op de valreep dankzij mijn instructeur nog een losloopplek in Weesp die ik nog niet kende. En dat vlak voor mijn verhuizing… We hebben al samen besloten dat dit de laatste dag van de afleverperiode zal zijn. Hij had voor vrijdag ook tijd voor me gereserveerd, maar die heb ik niet nodig, stelt hij.
“Jullie zijn zo’n goede match, het gaat super goed”, zegt hij niet voor het eerst deze week. Van binnen gloei ik van trots. Als het de komende weken, de eerste twee maanden zijn cruciaal voor het vormen van een band met de hond, zo goed blijft gaan, dan zitten we gebakken.

Op donderdagmiddag nemen we afscheid en beloof ik hem op de hoogte te houden van onze avonturen. Vanaf nu is het aan ons en mogen Xena en ik samen de wereld in trekken.

Lees hier deel 3, het laatste deel>>