Dat spreekt voor zich
De eerste werkdag na mijn vakantie begint goed als ik met de lift op de vierde verdieping arriveer.
“Vierde verdieping”, verkondigt een stem monter. Mijn hart maakt een sprongetje. Dat is nieuw! Het lijkt misschien iets kleins en onbeduidends, een lift die is gaan praten, maar voor mij is het een teken dat er rekening met me gehouden en naar me geluisterd wordt.
Work in progress
Met mijn collega’s inspecteer ik, wanneer we naar beneden gaan om te lunchen, de aanpassingen in de lift.
“Oh, er staat ook braille bij”, merkt iemand op. Dat had ik nog niet gevoeld. Dit blijkt te komen doordat de braillepuntjes met ruime afstand van de knopjes staan. Ook klopt de braille niet: ik kan vrijwel niets opmaken uit de warboel van puntjes. Welk braillealfabet er ook gebruikt is, het is niet bij mij bekend.
’s Middags komt een collega van facilitair opgewekt het kantoor binnen.
“Hoe gaat het? Wat vind je van de lift?”
“Echt fantastisch, hij praat!”, zeg ik blij. Ik ben van nature een optimist die me liever richt op de dingen die goed gaan, maar een andere collega begint alsnog over de mislukte braille.
“Goed dat je het zegt! Hij moet nog opgeleverd worden, dus ik zal het doorgeven.” Oké, het is dus work in progress, dat stemt hoopvol.
All inclusive
Inclusie betekent meer dan het speciaal openstellen van vacatures voor mensen met een beperking. Het gaat niet alleen om het aannemen, maar ook om het behouden van mensen met een ‘afstand tot de arbeidsmarkt’. Je denkt nu misschien: ja duh, wat een open deur, dat spreekt toch voor zich? Nou, niet dus. Zelfs bij de overheidsorganisatie waar ik werk, het OM, zijn een hoop broodnodige aanpassingen om het gebouw toegankelijk voor mensen met een (visuele) beperking te maken, er niet. Nogmaals, we hebben het hier over een overheidsorganisatie! Het koffiezetapparaat is slechts voorzien van een touch screen, er zijn geen duidelijke aanduidingen bij de verschillende ruimtes en tot voor kort spraken de liften niet.
En dan de hulpsoftware die ik gebruik om te kunnen werken. Een paar maanden geleden crashte mijn digitale werkomgeving en moest alles opnieuw opgebouwd worden. Daarbij vergat de leverancier even dat mijn hulpsoftware er ook bij hoorde. Anderhalve maand heb ik niet volledig kunnen werken en bleef het probleem voortduren. Intern liepen de mensen om het hardst om me te helpen, maar het probleem lag extern bij de leverancier. Het was ook niet helemaal duidelijk wie waar verantwoordelijk voor was. Dat maakte dat het allemaal wat langer duurde. Maar uiteindelijk, na weken van frustratie, bellen, melden en zeer vermoeide ogen omdat ik gewoon door wilde blijven werken, kon de hele IT-afdeling van het OM opgelucht ademhalen: het was opgelost.
Het is geen onwil, dat geloof ik niet. Het is eerder onwetendheid. Tijdens een netwerkbijeenkomst voor ambtenaren met een beperking kwam ik tot het interessante inzicht dat mensen die niet hebben wat ik heb, niet zo makkelijk zelf inzien wat ik nodig heb. Een paar maanden terug ben ik met een medewerker van de facilitaire dienst door het gebouw gaan lopen om aan te wijzen waar ik allemaal tegenaan loop. Volgens mij gaf dat haar veel inzichten. Diezelfde dag werd mijn pas geüpgraded, waardoor ik de grote zijdeuren bij de personeelsingang kon gebruiken, in plaats dat benauwende en voor mijn hond doodenge tourniquet. Voorheen gebruikte ik de hoofdingang zodat de beveiliging de grote deuren voor me konden openen, maar nu kan ik de personeelsingang dus gebruiken, die net wat dichter bij het station is. Ook waren er een tijdje terug ineens voelbare noppentegels voor de open trap, die van de vierde naar de derde verdieping leidt, gelegd. En nu dus die lift, met goed werkende spraak en twijfelachtige braille. Ze doen echt wel hun best, dat zie en waardeer ik enorm. Het zijn de kleine dingen die het doen. Kleine dingen die het werken op kantoor net wat aangenamer voor me maken.