Terug naar Love Island
Een oud-huisgenoot en middelbare schoolvriend vertelde me ooit sprookjesachtige verhalen over een klein eiland ergens op de Loosdrechtse Plassen. De haven lag er vol met verschillende soorten zeilboten, en het maakte niet uit hoe slecht je zag, of je moeilijk of helemaal niet kon lopen of bewegen, iedereen kon in die boten varen. ’s Avonds ontbrandde regelmatig een kampvuur, er was muziek, er was saamhorigheid en iedereen, hoe verschillend ook, was gelijk. Twee jaar geleden werd dit sprookje voor mij werkelijkheid en ja, ook de sprookjesprins mocht hierin niet ontbreken.
Robinson Crusoe
Ik ben altijd al dol geweest op water, en dan vooral op zwemmen. Van zeilen wist ik vrijwel niets, alleen dat het iets te maken had met van die flapperende doeken die wind vangen, waardoor je boot vooruit gaat. Toen ik me, na al die positieve verhalen van eerder genoemde oud-huisgenoot, voor een aangepaste zeilvakantie van SailWise aanmeldde, ging ik er helemaal open in. Het was coronatijd en ik wist toch niet wat ik met mijn tijd aan moest. In plaats van eerst een open dag te bezoeken of een korte vakantie van een weekend of zo te boeken, ging ik gelijk voor een hele week. Ik wilde met dezelfde vakantie mee als die vriend, zodat ik ten minste iemand daar kende. Achteraf heb ik totaal geen spijt van deze beslissing.
SailWise biedt een grote verscheidenheid aan watersportvakanties aan voor mensen met uiteenlopende beperkingen en op verschillende locaties. Ik koos voor het populaire watersporteiland Robinson Crusoe en ging mee met de groep voor mensen met een zintuiglijke of lichamelijke beperking. Dat beviel zo goed dat ik dit jaar weer ben gegaan, alleen deze keer niet in mijn eentje.
Waar de wind je heenvoert
Op het eiland ontmoette ik mijn huidige vriend Juriaan. Het kostte me slechts een paar dagen om voor hem te vallen. Dol gedraaid door de adrenaline, ik was op een vreemde plek met veelal onbekenden en deed dingen die ik nooit eerder had gedaan, stuiterde ik om hem heen. Het was dus niet verwonderlijk dat hij enige afstand tot mij bewaarde, maar aan de andere kant zocht hij me wel steeds op om over onze levens te kletsen en naar mijn ervaringen te vragen. En die ervaringen overspoelden me overvloedig. Met vrijwilligers en deelnemers voer ik een groot aantal verschillende boten, van de ranke Sailhorse tot de wat lompere maar uitdagende Catamaran. Bij die laatste heb ik ook in de trapeze gehangen. Voor de leken: je draagt een tuigje met een haak aan de voorkant, waarmee je je vast kunt haken aan een lijn en buiten de boot gaat hangen om deze recht te trekken. Dit is alleen mogelijk met harde wind, als de boot schuin trekt en één van de drijvers los komt van het water. Ik ging zelfs waterskiën, want ook dit werd helemaal aangepast. In plaats van op ski’s stond je dan op een surfplank die in volle vaart achter een speedboot werd aangetrokken. Zij die zichzelf niet in evenwicht konden houden, kregen een vrijwilliger achter zich die hen vast hield, zodat iedereen mee kon doen. Voor de mensen die het echt heel eng vonden of voor wie het toch lastig was, of die gewoon geen zin hadden, werd een tochtje in een speedboot rond het eiland geregeld.
Tijdens zo’n vakantie vormen alle deelnemers en vrijwilligers samen een hechte gemeenschap op het eiland. Je maakt het samen tot een paradijsje, dat is de bedoeling. Samen koken, afwassen en opruimen hoort daar dus ook bij. Urenlang luieren op de steiger is dus niet elke dag mogelijk. Ik vond het helemaal geen probleem om deel uit te maken van dit eilandleven, al werd ik er soms wel heel moe door en vroeg ik me continu af of ik wel genoeg bijdroeg. Dat heeft me er niet van weerhouden om dit jaar weer te gaan. De ervaringen die je daar opdoet zijn zo uniek, het eiland is mooi, rustig en helemaal weg van alles. De rust, de natuur, drijven op het water met niets anders aan je hoofd dan wanneer je weer over stag moet (de boot tegen de wind in laten wenden) … Even loslaten, uitwaaien, weg van alles. Je komt in zo’n ander ritme terecht dan de dagelijkse sleur, en dat werkt heel verfrissend.
Love Island
Maar goed, je vraagt je vast al de hele tijd af hoe het nou verder ging met Juriaan. Toen ik hem ontmoette had ik al het een en ander gehoord van mijn ingewijde op het eiland. Ik wist dus dat hij een ervaren zeiler was en ik was toen al wel door hem gefascineerd. Al snel ontpopte die fascinatie zich tot een ware vakantiecrush, maar hij hield, haha, de boot af. We spraken na die eerste vakantie nog wel geregeld af. Hij woont in de stad waar ik werk, dus we gingen zo nu en dan samen eten na ons werk. En hoewel hij duidelijk te kennen had gegeven dat hij ons contact vriendschappelijk wilde houden, bleef ik af en toe stiekem een beetje flirten. Tot hij begin dit jaar toegaf dat hij me toch ook wel leuk vond en we officieel iets kregen. We hadden de zeilvakantie voor dit jaar al geboekt en ik had twee vrienden van mij ook overgehaald om mee te gaan, dus we zouden sowieso als een gezellig vriendengroepje van vier meegaan. De romantische ontwikkeling in onze relatie gooide gelukkig op dat vlak geen roet in het eten. We hebben dit jaar wederom een superleuke tijd gehad. De enkele boten die ik twee jaar geleden niet heb kunnen doen, heb ik nu gevaren. Eén daarvan, een lieve tweepersoonsboot, hebben we samen gevaren. Ook zijn we samen met een vrijwilliger op de Catamaran geweest. De ware relatietest kwam toen we getweeën in een kano kropen tijdens een tocht met de hele groep naar een ander eiland om daar te lunchen met friet en snacks. Geen zorgen, we hebben ook echt wel dingen los van elkaar gedaan, enkele dingen. Zoals één van mijn vrienden die mee was het uitdrukte: “je hebt een beitel nodig om er tussen te komen”. Wat erg, en ik was altijd de vrijgevochten vrijgezel die een hekel had aan die kleffe stellen en dat ‘overdreven romantische gedoe’. Maar terugkeren naar de plek waar ons verhaal begon maakte zo ontzettend veel in me los. Echt magisch!
Onbeperkt genieten
Ik heb heel veel bewondering voor alle vrijwilligers die zich tijdens zo’n week 24/7 inzetten om het zeilen, zwemmen, surfen en suppen voor echt iedereen mogelijk te maken. Wat zij voor elkaar krijgen is echt waanzinnig. En ook ben ik opnieuw verrast door de veerkracht van sommige deelnemers. Als slechtziende kan ik me kapot ergeren aan fietsen die op geleidelijnen staan, onoverzichtelijke en ontoegankelijke websites of evenementen, onbegrip of juist betutteling van onwetende passanten in mijn leven… Natuurlijk, alles is relatief en in mijn belevingswereld zijn die dingen ook echt vervelend. Maar dan spreek ik weer met gezellige, stralende, optimistische mensen. Mensen die, ondanks dat ze altijd hulp nodig zullen hebben bij het aan- en uitkleden, douchen en eten, de zonnige kant van het leven in zien en hier ten volle van genieten. En dankzij stichtingen als SailWise kunnen ze ook zo’n heerlijk onbezorgde vakantie hebben. Dat ontroert me enorm. Als we allemaal maar een fractie van de levensvreugde en het optimisme zouden hebben van de mensen die ik op het eiland ontmoet heb, zou de wereld een paradijs zijn.