Een adembenemende rit
Autorijden zit bij onze familie echt in het bloed. Mijn ouders zijn allebei vrachtwagenchauffeur, evenals mijn oom en opa van vaders kant. Mijn twee jongere zussen gingen, zodra het mocht, voor hun rijbewijs, dat ze enkele jaren na elkaar ook haalden. Logischerwijs bleef ik hierin achter, maar dat wil niet zeggen dat het verlangen om achter het stuur te kruipen niet ook in mijn genen gebakken zit. Ik kan er, met een gezichtsvermogen dat geen naam mag hebben, alleen helemaal niks mee… toch?
Verjaardagscadeau
Hoewel ik terwijl ik dit schrijf net zes maanden samen ben met Juriaan, duurde het niet lang voordat hij van mijn onvervulde wens om ooit eens auto te rijden op de hoogte was. Eindeloos gefascineerd als ik altijd ben wanneer ik bij hem in de auto stap, vaak grappen makend over hoe heerlijk het is om een privéchauffeur te hebben, oneindig vaak benoemend hoe geweldig het moet zijn, die vrijheid… In het geheim zocht hij een paar maanden geleden contact met de ANWB rijopleiding waar hij zelf rijlessen had gevolgd om de mogelijkheden van een proefles voor mij te bespreken. Het moest natuurlijk wel verantwoord en verzekeringstechnisch in orde gemaakt kunnen worden. Hij heeft het lang voor me verborgen kunnen houden. Ik wist alleen dat we iets gingen doen voor mijn verjaardag, maar niet wat, al heb ik meerdere malen gesuggereerd dat het wel eens een rijles zou kunnen zijn. En blijkbaar had ik het goed, gaf hij na maandenlang zeuren en aandringen van mijn kant een dag voor het zou gaan gebeuren toe. Je kunt je wel voorstellen wat er toen door me heen ging.
“Ze ziet echt heel, heel weinig”
Als ik de rijschool binnen loop, voel ik een mengeling van opwinding en ook, wat ik niet verwachtte, een gevoel van misplaatstheid. Ik hoor hier niet thuis! Bij de balie durf ik de woorden ‘ik kom voor mijn rijles’ ook echt niet uit te spreken, met mijn stok zo prominent zichtbaar in mijn hand. Ik laat Juriaan het woord doen en durf de vriendelijke dame achter de balie ondertussen niet aan te kijken. Ze zegt er echter niks over, vraagt alsof het de normaalste zaak van de wereld is om mijn geboortedatum, en stuurt ons dan naar een tafel met wat stoelen om op de instructeur te wachten.
“Ze weten er van hoor,” probeert hij me gerust te stellen. Een bloednerveuse jonge vrouw komt tegenover ons zitten. Zij gaat ook op voor een proefles. Ik hoop maar dat ze mijn stok onder mijn stoel niet ziet. Straks denken de mensen hier misschien dat ik de spot met ze drijf of zo… geen idee. Ik begin nu zelf ook al behoorlijk zenuwachtig te worden. Een man komt bij de vrouw en laat haar een formulier invullen. Ik hoef niets in te vullen, we wachten slechts.
Een paar minuten na twee uur loopt een man op ons af.
“Jullie zijn hier voor de rijles? Van je vriendin toch?” Het verontrust me een beetje dat hij meteen tegen Juriaan begint te praten, in plaats van tegen mij. Het komt wel eens voor dat mensen denken dat we niet kunnen praten, maar de laatste tijd maak ik dat gelukkig niet meer mee. Ik besluit de beste man een tweede kans te geven, ik moet ten slotte letterlijk blind op hem gaan vertrouwen, en groet hem vrolijk. Zie zo, nu weet ie dat ik kan praten. Mijn hart maakt een opgetogen sprongetje als we naar de schattige, witte lesauto lopen. Wow, dit wordt dus mijn automaatje voor het komende uur.
“Ga maar achter het stuur zitten”, zegt mijn instructeur monter.
“Gaat ze nu al rijden? Ze ziet echt heel weinig”, zegt mijn vriend een beetje benauwd. Normaal gesproken trek ik het niet als iemand zoiets over mijn visus zegt, maar in dit geval lijkt het me weldegelijk een niet-overbodige opmerking. De lesauto staat nog geparkeerd, met de voorkant richting muur wel te verstaan.
“Ja, ik zie bijna niks”, zeg ik voor misschien wel de eerste keer in mijn leven. De instructeur wuift echter onze bezorgde commentaren weg. Goed, hij is de ANWB-instructeur, hij weet wat hij doet. Ik stap achter het stuur van de Golf en Juriaan kruipt achterin. Ik verwacht eerst een uitgebreide uitleg over hoe alles werkt, hoewel dat eigenlijk een beetje overbodig zal zijn, want wat moet ik later nog met deze kennis? Nee hoor, ik mag het sleuteltje omdraaien en de motor starten. De auto komt gonzend onder mij tot leven. Ik voel me waanzinnig. In z’n achteruit en voorzichtig gas geven. Ik onderschat de gevoeligheid van de pedalen en de auto springt achteruit. Oh God!
“Rustig aan”, zegt mijn instructeur kalm. Hij geeft me heel duidelijke instructies en onder zijn begeleiding slaag ik er in achteruit uit te parkeren. We rijden door de straat over het industrieterrein.
“We gaan niet de grote weg op met haar, toch? Ze ziet echt heel, heel weinig.” Klinkt Juriaan nerveus vanaf de achterbank. Als ik zelf niet zo nerveus was geweest, had ik er waarschijnlijk om gelachen. De instructeur stelt ons gerust. De door de cabine gierende zenuwen lijken totaal geen vat op hem te hebben. Gelukkig maar!
The full experience
Drie kwartier lang rijden we rondjes over het industrieterrein. Ik ben denk ik in die tijd nog nooit zo eerlijk geweest over wat ik wel en niet zie. De instructeur heeft het gelukkig redelijk snel in de gaten. Zijn stuurcommando’s “stuur naar links, verder, verder, genoeg gestuurd” zijn erg effectief. Af en toe stuurt hij een beetje bij en hoewel het optrekken en afremmen na verloop van tijd toch best soepel gaan, is het extra rempedaal aan zijn kant geen overbodige luxe. Ondertussen dank ik in stilte de weergoden. Vanochtend kwam de regen nog in bakken uit de hemel, nu is de lucht strakblauw en schijnt de zon.
“We gaan hier nu keren”, zegt de instructeur plotseling.
“Er komt niemand aan, het is rustig hier.” Oh jee, keren? Afremmen, sturen, sturen, sturen, achteruit, de andere kant op sturen… Even later doen we dezelfde manoeuvre nog een keer. We maken snelheid, remmen rustig af, nemen bochten en zelfs een – godzijdank vrijwel verlaten – rotonde. Ik hoef gelukkig niet te schakelen, aangezien de Golf een automaat is. Ondertussen klemmen mijn handen zich als bankschroeven rond het stuur, al grijns ik ook voortdurend van oor tot oor.
“Relax, geniet ervan. Autorijden is leuk! Zo lang ik naast je zit, zal je niks gebeuren.” Ik leun kort achterover en geniet van het gevoel van het vaart maken op een verlaten weg. Zelf achter het stuur zitten voelt zo anders dan meerijden. Al snel kom ik weer overeind uit mijn ontspannen houding, omdat ik anders echt te weinig zie.
“Je hebt gewoon alles gedaan wat ik ook moest doen bij mijn proefles”, zegt Juriaan, als ik met brandende ogen en een razend hart uit de lesauto stap. Dat ik zo veel dingen heb mogen ervaren die bij autorijden komen kijken, hadden we allebei niet verwacht. Ik bedank de instructeur nogmaals hartelijk voor deze unieke ervaring. Een cadeau om nooit te vergeten!