Lentelicht
De zon laat zich steeds vaker zien en de winterkleding kan weer onderin de kast worden opgeborgen. Het verlangen om er op uit te trekken, veel buiten te zijn en nieuwe plaatsen te verkennen, steekt steeds vaker de kop op. Ik ben sowieso al een buitenmens, maar nu de zon zo lekker schijnt en de vogels vrolijk fluiten in de bomen ben ik bijna niet naar binnen te slaan. Voordeel: een lekkere extra dosis vitamine D, nadeel: ik kan minder motivatie opbrengen voor mijn kantoorbaan. Gelukkig zit ik in de Feestcommissie van onze organisatie en brachten we laatst een verkennend bezoek aan een strandtent waar we ons zomerfeest gaan vieren. Dat was geen straf, kan ik je vertellen! Hoe dan ook, als ook jij deze ‘lentekriebels’ ervaart kan je vermoeiende, vervuilende vluchten boeken naar het andere eind van de wereld, maar je kunt ook de schatten van ons eigen kleine landje gaan opzoeken. Dat laatste is iets waar ik groot fan van ben. Zo hadden Jur en ik een paar weken geleden een prachtige ervaring op een klein, onbewoond eilandje ergens vlak bij Amsterdam.
Voor Pampus
Misschien heb je weleens van forteiland Pampus gehoord, of misschien ken je het alleen van de bekende uitdrukking ‘voor Pampus liggen’. Ik had een vage notie van het bestaan van deze plek en via een podcast kwam ik op het idee om daar eens naar af te reizen. De podcast had een leuke samenwerking net dit eiland voor het Lentelicht-diner. Je krijgt dan een feestmaal van drie gangen voorgezet met groenten, veel groenten, en andere biologische producten van het eiland. Uiteraard zijn dit allemaal seizoensproducten om de lente in te luiden. Dit klonk mij, als groot voorstander van duurzaam, biologisch en vooral lekker eten, erg goed in de oren. Ik boekte dit tripje naar Pampus als een paasverrassing voor mijn vriend, wetend dat hij dit soort dingen ook erg waardeert.
Om zes uur meldden we ons bij de opstapplaats van Amsterdam IJburg, waar de pond al klaar lag. De bemanning was erg vriendelijk en behulpzaam toen ze zagen dat ik Xena bij me had. We namen plaats op het bovendek, niet wetend dat de misleidende warmte van de zon tijdens de vaart zou worden begeleid door een venijnig windje. Gelukkig had ik uit voorzorg mijn winterjas meegenomen. Na een tocht van ruim veertig minuten meerden we aan bij het eiland. Ook daar werden we uiterst vriendelijk en behulpzaam ontvangen. Op het eiland werd onze groep, bestaande uit zo’n vijftig man, toegesproken door iemand die vol trots over het eiland vertelde. Pampus is een zelf voorzienend eiland. Ze wekken hun eigen stroom op en verbouwen hun eigen groenten. Daarna kregen we een voorafje , een ‘mondverwenner’, om ons alvast kennis te laten maken met wat ons straks te wachten zou staan, en kregen we nog ruim een uur de gelegenheid om op eigen houtje het forteiland te verkennen. Daar maakten we uiteraard dankbaar gebruik van. We zwierven door de diepste krochten vna het fort en beklommen de hoogste hoogten ervan. Ik was enorm blij dat Xena mee was, kan ik je vertellen! We leerden ondertussen veel over de geschiedenis van Pampus en welke rol dit kleine eilandje speelde in de Tweede Wereldoorlog.
Meerziek
Onze verwachtingen voor het driegangendiner, dat we nog tegoed hadden, waren hoog gespannen. Om acht uur begonnen we met een heerlijke salade als voorgerecht. Ook het hoofdgerecht en toetje bestonden uit bijzondere en verrassende smaakcombinaties. Een vriendelijke medewerker vroeg ons halverwege of we misschien wat eerder naar de pond wilden zodat we rustig konden opstappen, zonder dringende mensen achter ons. Hij zou dan met de bediening overleggen dat we wat eerder ons eten geserveerd kregen, zodat we op tijd klaar waren. Als mensen zo meedenken kan ik dat erg waarderen.
Zodoende waren we als eerste op de boot en met goed gevulde magen en aangenaam geprikkelde smaakpapillen vertrokken we van Pampus. Er was een kleine hobbel in de weg, of roering in het water, liever gezegd. De wind was tijdens ons verblijf op Pampus namelijk behoorlijk toegenomen en zo kwam het dat de pond flink heen en weer schommelden. Omdat we onderin de boot zaten, gezien het flink wat kouder was geworden, voelde je de deining nog beter. Gelukkig zijn Jur en ik echte waterratten en lieten de schommelingen ons tamelijk onberoerd, maar enkele passagiers moesten zich gehaast naar het bovendek begeven. En ik dacht nog: zonde van dat lekkere eten!
Mocht je nog een vrij weekend hebben in mei, dan is het lentelicht diner dus echt een aanrader. Ze organiseren dit nog tot en met 17 mei, maar het museum is de komende maanden wel dagelijks geopend en ze organiseren nog veel meer andere evenementen. Dus houd vooral de website in de gaten als mijn bezoekje aan Pampus je heeft geïnspireerd!