In lijf en leden
Ik ben altijd al gefascineerd geweest door de werking van het menselijk lichaam in het algemeen, en dat van mij in het bijzonder. Misschien juist omdat mijn visus het zo faliekant laat afweten, ben ik erg dankbaar voor alles wat wel goed lijkt te werken. Mijn hartslag is wat hoog, maar niets ongewoons. Bloedsuiker en cholesterol zijn prima in orde, bloeddruk is wat lager dan gemiddeld, dus helemaal goed. Alleen mijn gewicht, daar mag nog iets aan gebeuren. Dit zijn een paar van de resultaten die enkele weken geleden uit het fysieke onderzoek kwamen dat ik vanuit mijn werk heb laten doen. Juist omdat ik gefascineerd ben door de werking van mijn vitale systemen stond ik vooraan in de rij voor deze test.
Kilo’s knallen
Dat dingetje met mijn gewicht, dat wat hoger is dan zou moeten, is iets waar ik me al een behoorlijke tijd bewust van ben. Ik zou niet willen beweren dat ik zwaar overgewicht heb, en mijn BMI beweert dat gelukkig ook niet, maar het mag iets minder zijn. Die extra kilo’s moet ik toch overal mee naartoe zeulen en mijn rug en knieën verdienen beter. Ik heb verschillende methodes geprobeerd, maar helaas is eten één van mijn grootste hobby’s. Ik ben soms een beetje jaloers op mensen die eten zien als een noodzakelijk kwaad, want ik denk bijna de hele dag aan het tot me nemen van voedsel. Gelukkig betreft mijn verlangen naar calorieën echt niet alleen de ongezonde variant. Ik kan namelijk enorm genieten van een zelf bereide maaltijd vol groenten. Dat wat ik eet is waarschijnlijk ook het probleem niet, het gaat meer om de hoeveelheid. En laat dat nu één van die zondes zijn waar ik maar moeilijk mee kan minderen. Want ik beweeg ook ruim voldoende: ik ga gemiddeld één keer per week naar de sportschool, één keer per week zwemmen en wandel iedere dag behoorlijk wat af met mijn hond. Ik moet echt minder eten. En daarom heb ik het intermittent fasten weer opgepakt. Ik mag maar acht uur per dag eten en fast dus zestien uur, tweederde van een etmaal. Dit heeft, althans voor veel mensen, een positief effect op je stofwisseling. Na twaalf uur zonder voedsel gaat je lichaam actief vet verbranden. En hoewel deze methode vast niet voor iedereen werkt, heb ik er baat bij. Het geeft me sowieso rust dat ik in deze uren helemaal geen calorieën tot me mag nemen. Ook geen vloeibare, zoals melk, frisdrank of koffie met suiker. Ik houd het tijdens deze periode op water en thee. En juist omdat ik mentaal een soort knop omzet van… zo, nu ga ik niet meer eten, houd ik het verrassend goed vol.
Naast het fasten ben ik weer wat meer gaan letten op de inname van eiwitten. Ik vervang zo nu en dan een maaltijd door een shake die rijk is aan eiwitten en andere belangrijke nutriënten. Ik doe bijna dagelijks een thuiswork-out van twintig minuten en probeer met mijn vriend wat regelmatiger te zwemmen. Ik heb echt het idee dat dit bij elkaar effect heeft. Vooral de laatste dagen voel ik me super fit en energiek. Af en toe mag ik zeker nog wat lekkers snoepen, maar ik probeer er wel iets meer op te letten. Ik probeer ook meer naar mijn lichaam te luisteren: heb ik echt nog trek, of vind ik het gewoon lekker?
“Je voelt er niets van”
Wat mij ook mateloos interesseert, is de band tussen je geest en je lichaam. Je lijf en bewustzijn zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Je lichaam reageert meteen op emoties: bij angst of schrik versnelt je hartslag meteen, als je je schaamt stijgt het bloed naar je hoofd en bij zenuwen trekt je maag samen en kun je in ernstige gevallen misselijk worden. Ongelofelijk toch, hoe die chemische processen in je hersenen alles zo beïnvloeden. En dat is misschien wel de keerzijde van de mate waarin ik me bewust ben van mijn lijf. Volgens iedere leer in de meditatie is het een goede zaak om je bewust te zijn van je lijf, niet alleen maar je hoofd, maar je hele lichaam te voelen en er bij stil te staan wat dit lichaam voor je doet. Maar hier zo van doordrongen zijn heeft me een watje gemaakt als het gaat om dingen die ‘niet kloppen’. Zo’n tien jaar geleden bijvoorbeeld, toen mijn toenmalige kapper vertelde dat ik wel erg veel haaruitval had, werd ik licht in mijn hoofd en viel ik bijna flauw. Datzelfde geintje haalde mijn fysiek met me uit toen een vriendin van mijn bonusmoeder vroeg of ik iets met mijn schildklier had, omdat zij, zelf kampend met een schildklieraandoening, zag dat de mijne gezwollen was. Om over het effect wat een prik op me heeft nog maar te zwijgen. Toen ik een klein meisje was had ik absoluut geen probleem met naalden. Ik vond het alleen maar spannend, op een goede manier, en huilde nooit, Maar sinds een aantal jaar wordt ik helemaal dizzy. Ik wilde graag bloeddonor worden, maar bij een miniem prikje om de IJzerwaarde in mijn bloed te meten konden ze me wegvoeren. Toen een paar jaar later de corona-epidemie ons land plat legde, koos ik er voor om me te laten vaccineren, maar dat was in het begin een ware beproeving. Bij de derde prik echter merkte ik dat het me een stuk minder deed. Ik begon er weer normaal op te reageren en dat stemde me hoopvol. Die hoop werd echter tijdens die fysieke test van enkele weken terug keihard de grond in geboord. Toen de verpleegster mijn vinger prikte om wat bloed op te vangen voor het meten van glucose, ging het nog wel, maar toen ze vervolgens een tweede, derde en vierde keer moest prikken omdat er amper bloed uit mijn vinger kwam, en ze maar in die vinger bleef knijpen, ging het mis. Alles begon me te duizelen en ik moest mijn trots inslikken en om een glas water vragen. Ik begrijp zelf maar weinig van dit fenomeen. De prikkers kunnen nog zo vaak zeggen: “je voelt er niets van” en dat klopt ook, maar ik denk dat het het idee is van iets scherps dat door mijn gevoelige huid dringt, dat me nekt. Toch koester ik ondanks alles nog steeds de hoop dat ik er op een dag een stuk beter tegen zal kunnen ,zodat ik mijn bloed kan delen met hen die het zo hard nodig hebben!