Xena’s koffiemoment
Verborgen in een stille zijstraat ergens in De Pijp In Amsterdam, ligt een heus hondencafé. Mensen mogen er wel naar binnen, maar bij voorkeur onder begeleiding van een kwispelende viervoeter. Overdag kun je er binnentrippelen voor een heerlijke versnapering, als je mens het toelaat. Naar deze ervaring was ik al lang benieuwd, dus toen we voor familiebezoek in de hoofdstad moesten zijn, besloten we voorafgaand even bij deze eet- en speelgelegenheid, Woof & Me geheten, langs te gaan.
Met de deur in huis
Als we binnenstappen bij Woof & Me val ik gelijk met de deur in huis. Er zijn hekjes vlak achter de ingang gemaakt waar binnen honden lekker kunnen rondtrippelen, en zodoende is er een houten randje waar ik vol overheen val. Gelukkig weet ik mijn evenwicht te bewaren. Voordeel: we hebben wel de volle aandacht van de eigenaresse. Hoewel, dat is niet al te moeilijk, want vooralsnog zijn we de enige klanten. Het is dan ook net na tweeën, lunchtijd is voor de meesten wel zo’n beetje voorbij. We gaan aan een tafeltje zitten, waar twee menukaarten klaarliggen: één voor de honden, één voor hun menselijke begeleiders. We hebben Xena, nu nog de enige hond in de ruimte, losgemaakt. Ze weet even niet wat haar overkomt. Normaal gesproken is het de bedoeling dat ze rustig naast de tafel blijft liggen als we in een restaurant of café zitten, nu mag ze naar hartenlust rondscharrelen. Al snel heeft ze een hondenspeeltje te pakken, waarmee ze vrolijk rondloopt.
Puppuccino
Langzaam druppelen er wat meer klanten binnen. Geen van hen heeft echter een hond bij zich. Misschien zijn ze verdwaald, of snappen ze het concept niet helemaal. Het is niet zo dat, zoals bij een kattencafé het geval is, er al honden rondscharrelen. De menselijke klanten worden zelf geacht voor het harige gezelschap te zorgen. De klanten die er zijn, zijn gelukkig wel gek op honden en vinden het fantastisch als Xena bij ze komt snuffelen.
We bestellen allebei een broodje en wat te drinken. Voor Xena regelen we een chocoladevrije brownie en een puppuccino: een bekertje lactosevrije slagroom. Ze lijkt wel jarig! Vol enthousiasme geniet ze van haar traktaties, waarna ze zich lange tijd rustig ligt te vermaken met een knuffeltje, die ze ook weer ergens vandaan heeft getoverd.
Hondenspitsuur
Het broodje smaakt ons goed. Dat geldt echter niet voor de prijs ervan: het blijft toch Amsterdam natuurlijk. Rond drieën word het ineens een stuk drukker, als er één voor één meer honden binnenkomen. Op het hoogtepunt drentelen er een stuk of vijf rond. Je zou vast de nodige chaos verwachten, maar dat valt reuze mee. Zo nu en dan wordt er achter een speeltje aan gerent en we moeten Xena een keer weghalen bij een hond die ook zo’n overheerlijke no-chocolate brownie krijgt, maar verder dan dat gaat het niet.
Na zo’n anderhalf uur verlaten we geprikkeld maar voldaan het hondencafé. Ik zou zeggen: echt een aanrader voor hondeneigenaren die wel eens in Amsterdam komen of er in de buurt wonen. Een onontdekt plekje waar je een hoop kunt beleven en je je hond even lekker kunt verwennen. Maar… pas wel op voor het opstaande randje!
Helaas is dit café niet rolstoelvriendelijk. De toiletten zitten beneden en daarvoor moet je een steile trap af.