Het verlangen om iets goeds te doen
Ze staan weer eens te posten bij de ingang van de supermarkt die we geregeld bezoeken. De toon waarmee ze voorbijgangers aanspreken is veelal dwingend of smekend. In het begin wilde ik altijd blijven staan, een praatje maken, luisteren naar hun verhaal. Ik was dan behoorlijk geërgerd als Jur me snel langs hen wilde loodsen. Maar nu ik hier zelf al enige tijd woon, en we vaak meerdere keren per week naar die supermarkt gaan omdat ie nu eenmaal in onze straat zit, betrap ik mezelf er op dat ook ik me regelmatig haastig langs hen manouevreer. Ze staan er dan ook vaak, echt héél vaak. En het liefst had ik inderdaad een oneindig budget tot mijn beschikking om te geven aan Unisef, de arme kinderen in de stad, Milieudefensie, dierenbescherming en ga zo maar door, en ik geef ook wel een bedrag per maand uit aan goede doelen, maar ik kan ze niet allemaal plezieren.
Een gezegend mens
Het verlangen om iets goeds te doen, om een positieve bijdrage aan deze wereld te leveren, woekert al jaren. Dit komt ongetwijfeld omdat ik mezelf zie als een gezegend mens. Als je nu stijl achterover slaat, want ‘je bent toch gehandicapt’, dan heb je vrees ik niet zo veel geleerd van mijn blog. Mijn slechtziendheid doet totaal geen afbreuk aan mijn levensvreugde. Ik prijs mezelf gelukkig met een lieve vriend, toffe vrienden, een geweldige bonusbroer, leuke (schoon)familie en een fantastische geleidehond. Ik heb een leuke, goed betaalde baan, een dak boven mijn hoofd en iedere dag te eten. Mijn leven is nagenoeg compleet. En hoewel ik me daar niet zo zeer schuldig over voel, wil ik wel graag wat teruggeven aan de maatschappij.
“Happy new year, de wereld staat in de fik en ik zou het willen blussen, maar het vuur is groter dan ik.” – Froukje
Beren op de snelweg
Zo ben ik heel erg bezig met het klimaat. Ik probeer zelf zo milieubewust te leven en heb het – soms tot vervelens toe – met mijn naasten over hoe belangrijk het is om voor de enige planeet te zorgen die we hebben. Dat is toch ook zo, kom op! Maar goed, ik heb dus ook een paar goede doelen gelinkt aan het klimaat die ik maandelijks steun. Voor mijn gevoel is dat wat in mijn macht ligt. Ik ben nou eenmaal te angstig om me aan een snelweg te lijmen. En eerlijk: ik weet ook niet of die demonstraties op de A12 het juiste effect gaan behalen. Ik ben bang dat het zijn doel voorbij schiet. De gewone burger wordt er kwaad van, het gestremde verkeer zorgt voor meer CO2-uitstoot, duizenden liters water verspild door waterkanonnen en de politie, die het druk genoeg heeft met echte criminaliteit, die moet komen opdraven. Waar XR voor staat, daar kan ik me helemaal in vinden, maar de manier waarop… daar heb ik mijn twijfels over. En omdat ik een protestmars ook al eng vind in verband met tegendemonstranten die gewelddadig kunnen worden en dat ik dat niet op tijd aan zal zien komen, dat soort dingen maken dat ik liever mijn financiële steun geef. En ik kan het me ook veroorloven, iets wat niet iedereen kan. Daar ben ik me ter degen van bewust.
Warm lopen voor liefdadigheid
En waar ik als een logisch gevolg van bovenstaande erg enthousiast van wordt, zijn acties die voor goede doelen worden georganiseerd. Denk aan Serious Request, dat ik sinds een paar jaar weer aandachtig volg. De manier waarop een grote hoeveelheid mensen zich inzet voor hetzelfde doel vind ik hartverwarmend. En ja, ik doneer ook ieder jaar. Elke keer weer probeer ik Novastar met ‘Because’ op de radio te krijgen. Twee vliegen in één klap!
Ook het zelf meedoen aan dat soort acties geeft me voldoening. Vorig jaar december deden mijn schoonmoeder, schoonzusje, Jur en ik mee met de Schevenignen Light Walk, een wandeling om geld in te zamelen voor de Koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij Scheveningen. We hebben ondanks de regen een hele toffe avond gehad. Overal op de route waren stralende lichtacts te bewonderen, zoals in de foto bovenaan. Er was livemuziek ,oliebollen en bovenal was het heel gezellig om samen zo te wandelen. Het was een wandeling van bijna tien kilometer, dus de beenspieren werden ook flink aan het werk gezet.
“Soms wil ik dan even terug naar de eenvoud van het kind zijn die jou nooit is gegund, omdat ziekte het vaak op de allerbesten heeft gemunt” – Froukje
En precies over een maand, op vrijdag 7 maart, gaan we meelopen met de City Pier Night Walk: een mooie wandeling door Den Haag van 7 kilometer om geld op te halen voor KWF Kankerbestrijding. Nee, niet alleen het klimaat gaat me aan het hart, maar dit doel vind ik minstens zo belangrijk. Iedereen krijgt te maken met deze vreselijke ziekte. Ik kan echt niemand uit mijn kennissenkring bedenken die niet door kanker is geraakt. Of het nu vrienden zijn of familie die hieraan zijn overleden of hier nog mee in gevecht zijn, iedereen heeft er mee te maken. Het maakt niet uit hoe arm of rijk je bent, of je werkt bij de Lidl of een bekende tv-persoonlijkheid bent. We hebben vast allemaal het nare nieuws gehoord over Diewertje Blok en Martijn Krabbé. Ook maakt het niet uit hoe oud of jong je bent, kijk maar naar Eva Hermans-Kroot, wier verhaal vele mensen heeft bereikt. Het is zo’n ongrijpbaar, onrechtvaardig kwaad waar we mee te maken hebben. Daarom heb ik deze keer besloten om actief sponsors te werven voor onze wandeling. Tuurlijk, zeven kilometer is echt geen wereldafstand, maar ik ga ze afleggen met de dierbaren die ik aan kanker verloren ben in mijn hart. En dus zou het zo ontzettend lief zijn als ook jij, mijn beste lezer, een klein bedrag kunt doneren om onze actie te steunen, als je dat niet al gedaan hebt. Want iedere donatie geeft me even een groot geluksgevoel: het gevoel dat ik echt iets goeds doe. En daarmee jij natuurlijk ook.
Voel je vooral niet verplicht natuurlijk :), maar hier kun je klikken voor mijn actiepagina!