Siërra

Moor/ augustus 1, 2023/ Levensveranderend(?), Momenten van reflectie, Slechtziend/ 2 comments

En dan is het plotseling voorbij. Je weet dat het er aan zit te komen, je bereidt je er maanden op voor, maar van tevoren kun je onmogelijk weten hoe groot de emotionele klap zal zijn. En een klap is het, ik duizel er nog een beetje van. Geen zorgen, dit gaat geen van weemoed doortrokken eerste blogbericht worden. Althans, ik ga mijn best doen dat te voorkomen. Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: mijn geleidehond Siërra is eergisteren officieel met pensioen gegaan.

Pensioen? Hoezo?

Zes jaar en vijf maanden heeft ze letterlijk aan mijn zijde geleefd, mijn trouwe viervoeter Siërra. Zij was mijn eerste blindengeleidehond, dus we moesten nog een hoop samen uitvinden. Het feit dat het van mijn kant liefde op het eerste gezicht was en dat ik al jaren hunkerde naar een hond als hulpmiddel, gaf me de energie om iedere hobbel in de weg te overwinnen. Het zorgen voor een hond ging me zodoende een stuk beter af dan ik had verwacht. Nooit eerder had ik 24 uur per dag zorg te dragen voor een levend wezen (mijn hamsters die mijn moeder regelmatig voor me verschoonde uitgezonderd), maar bang of bezorgd was ik allerminst. De eerste paar maanden van ons samenzijn leefde ik op adrenaline, daarna werd het routine. We hebben een hoop samen meegemaakt, daarover straks meer. Maar toen ze in december 2022 de respectabele leeftijd van negen jaar bereikte, besloot ik dat het einde toch echt in zicht kwam.

Een geleidehond werkt gemiddeld zes tot acht jaar voor zijn baas. Omdat Siërra een voorgeschiedenis heeft bij een andere eigenaar, moet je daar nog eens negen maanden bij optellen. Dat komt dus op een diensttijd van ruim zeven jaar. Ik ben er van overtuigd dat ze toch de acht jaar vol had kunnen maken en misschien zelfs langer door had kunnen werken. Maar zeg nou zelf, mensen werken toch ook niet door tot ze er bij neervallen? Of tot ze het niet meer kunnen? Op een gegeven moment heb je een bepaalde leeftijd en dan mag je wettelijk gezien stoppen met werken. Mijn hondje is nog zo fit als een hoentje, maar ze heeft zo hard en goed gewerkt dat ik vond dat ze het verdiend heeft. Bovendien is het ook leuk dat haar nieuwe baasjes nog een paar jaar van haar kunnen genieten.

We vlogen van hot naar her

We hebben in die ruim zes jaar zo veel meegemaakt samen! Ik kreeg haar toen ik halverwege mijn eerste studiejaar op het HBO zat. Drie jaar en negen maanden later studeerde ik af aan die zelfde HBO-opleiding. In de tussentijd gingen we samen naar mijn stage bij Beeld en Geluid, verhuisde ik van Hengelo (Overijssel) naar Ermelo (Gelderland) waar ik mijn vleugels leerde spreiden in een woonvorm voor blinde en slechtziende jongeren. Dat was een leuke, maar ook een chaotische en prikkelende tijd. Aan de Hogeschool Utrecht, weer een andere omgeving, volgde ik een minor over religies en spiritualiteit. Bij die minor hoorde ook een kloosterdriedaagse, en ook daar was Siërra van de partij. Ze was van harte welkom in het Haagse klooster, al reageerden de broeders wel vertwijfeld toen ze tijdens een rondleiding hun bierbrouwerij kwam binnenstormen.

Naast de studiegerelateerde uitstapjes zijn we ook veel samen op vakantie geweest. Op vakantie met een goede vriend naar een inimini huisje van Center Parcs, met mijn bonusouders en bonusbroer naar een flink wat groter huisje, twee keer naar Terschelling, waar de eigenaren van het pension er totaal geen moeite mee hadden dat ze los door de tuin scharrelde… Ook zijn we drie keer op vliegvakantie geweest. Dat was tamelijk intensief voor ons beiden, met een iets groter dan gemiddelde hond in je al krappe beenruimte in een vliegtuig. Ja, een geleidehond mag bij zijn baasje in het passagiersgedeelte zitten, hoe kan die ons anders het vliegtuig in en uit helpen? Gelukkig bleven we binnen Europa: twee keer naar Engeland en één keer naar Zweden.

En dan vergeet ik bijna de dagjes weg. Een musical, een keer naar Slagharen (meestal laat ik de hond thuis als ik naar een pretpark ga omdat uitlaten lastig is en ik het zielig vind haar steeds vast te zetten als we in een attractie gaan). Ook zijn we minstens vijftien keer, zonder overdrijven, naar verschillende opnames of uitzendingen van tv-programma’s geweest. Een flink aantal keer zaten we bij DWDD in het publiek, en heel recent waren we bij De Avondshow met Arjen Lubach, waar ze Arjens hart voor zich won. Of ze nu wel of niet van satire, dagelijkse actualiteiten of musicals hield, ik sleepte haar overal mee naar toe. Of eigenlijk sleepte ze mij, aangezien een geleidehond altijd een klein beetje voor de baas uit loopt. Ik ben ook een paar keer met haar wezen varen, in Giethoorn en in Ermelo. Hoewel ze niet echt een waterhond is vond ze dat altijd nog een stuk leuker dan alleen thuis blijven.

Een pittig dametje

Dit wordt een hele positieve opsomming zo, maar niet iedereen liep (letterlijk of figuurlijk) weg met Siërra. Doordat ze nogal schrikkerig kan zijn en hard kan blaffen als er onverwachte dingen gebeuren, waren er mensen in mijn omgeving die afstand van haar hielden. Hoewel ik het begreep raakte het me vaak als dat gebeurde. Wat ik nog erger vond, was dat er mensen waren die beweerden dat Siërra haar werk niet goed deed. Ik blijf het toch zeggen: geleidehonden zijn geen robots. Hoe getraind ook, ook zij doen wel eens iets wat niet mag of wat je van een assistentiehond niet verwacht. Maar mijn vertrouwensband met Siërra was heel erg sterk, mijn hoofdpijnen namen af en mijn ogen waren aan het einde van de dag een stuk minder vermoeid, wat toch echt een teken is dat ze weldegelijk haar werk prima deed. Een hond uit met blaffen meer emoties dan alleen boosheid of dreiging. Dit gold zeker voor Siërra, die ook kon blaffen uit enthousiasme. En natuurlijk heb ik haar regelmatig op haar kop gegeven, maakte ze wel eens een foutje, maar ze heeft me nooit ergens vol tegenaan laten lopen.

Sterker nog: ik had haar een keer aan de lijn toen we naar het strand liepen. Ze was dus niet in dienst en dan hoeft een blindengeleidehond eigenlijk niet op te letten. Ze mag dan rustig om zich heen kijken, snuffelen en haar behoefte doen. Ik liep in gedachten te dromen, er prat op gaand dat ik in de omgeving waar ik ben opgegroeid met mijn ogen dicht (of buiten dienst in dit geval) prima de weg kon vinden. Echter, de boel was pas verbouwd en ergens halverwege kwam ik een gemeen, laag muurtje tegen dat niet contrasteerde met de tegels eromheen. Siërra waarschuwde me, buiten dienst of niet, door met haar kop tegen mijn bovenbeen te duwen. Helaas was ik zo verzonken in gedachten, op een plek waar toch nooit auto’s rijden en waar ik geen gevaar voorzag, dat ik te laat reageerde en daar lag ik dan. Zij bleef fier op haar poten staan, met een blik van ‘da’s toch echt je eigen schuld joh’.

Het afscheid

Na al die wilde belevenissen is het dan tijd om afscheid van elkaar te nemen. Ze is nu op leeftijd en ik begon ook een beetje aan haar te merken dat ze niet meer zo enthousiast werd van haar werk. Met name treinreizen begon ze echt vervelend te vinden en laat dat nu net iets zijn wat ik tamelijk veel doe. Vorig jaar begon ik er al een beetje over na te denken. Mijn ouders konden haar om verschillende redenen niet adopteren en ik kon haar ook niet houden. Ik woon alleen in een klein huis en ik vind het idee dat ik voor twee honden moet zorgen als ik straks een nieuwe krijg, wat wel de bedoeling is, waarvan er één hond steeds thuis moet blijven als de ander wel mee mag, niet echt aanlokkelijk. Vorig jaar vertelde één van mijn collega’s dat zij en haar man ook zo graag een hond wilden en dat ze aan het kijken waren voor een jonge herder, of iets anders groots. Dat was het moment dat ik in een opwelling zei: “Willen jullie Siërra niet overnemen als ze met pensioen gaat?”. Die avond belde ze me op en vroeg of ik het echt meende. De rest is geschiedenis.

Het besluit was moeilijk, evenals het afscheid. Maar ik weet dat ze een fantastisch huisje heeft nu. Ze woont in een groot huis in Limburg, met een zwembad in de tuin, veel groen en weinig verkeer. We hebben de laatste dag nog veel gespeeld samen en een laatste, symbolische, tocht in tuig gemaakt. Wanneer de nieuwe hond komt weet ik nog niet, maar voor nu is het wel even goed zo. Eerst maar eens op vakantie en toch ook wel een beetje genieten van het feit dat ik er niet meer in de stromende regen uit hoef!

Lieve, malle Siërra. Gek op sneeuw en het strand, iets minder gek op mensen, tenzij ze je kent en graag mag. Speelt het liefst tikkertje met snelle honden. Net als ik dol op vis en eieren, zowel gebakken als gekookt. Binnenkort ga ik een nieuw avontuur aan met je vervanger en begin ik met een schone lei. Wat bizar gaat dat zijn. Hoewel ik vol verwachting uitkijk naar dit nieuwe avontuur, zal ik je heel erg missen. Het voelt nu nog zo vreemd om thuis te komen in een leeg huis, om er niet vier keer per dag uit te hoeven – iets waar mijn stappenteller minder blij mee is – en geen gedrentel om me heen te horen als je rusteloos begint te worden. Want ook al ben je bijna bejaard, je zit nog boordevol energie. Hopelijk blijft dit nog even zo, zodat je ten volle kunt genieten van je pensioen. We gaan elkaar in de toekomst zeker nog zien!