Een hondenbaan

Moor/ december 11, 2024/ Momenten van reflectie, Slechtziend, Uncategorized/ 0 reacties

Hoera, Xena en ik zijn ruim een jaar samen! En vorige maand vierde ze alweer haar derde verjaardag. Of nou ja, wij vierden die, zij had gewoon een superdag met haar maatje Ringo, die overigens precies dezelfde dag geboren is als zij, hoewel ze geen familie zijn. Ik loop nu al bijna acht jaar met een blindengeleidehond en heb een heleboel meegemaakt met mijn hulpvaardige viervoeters. Van een opgetogen ontvangst tot keihard weggestuurd worden, alles heb ik wel zo’n beetje gehad. En dat geldt ook voor mijn werk. Hoewel mijn hond tot nu toe altijd hartelijk is ontvangen, zijn er subtiele verschillen te bemerken in hoe collega’s ermee omgaan.

De mascotte van het team

“En mag je die dan ook meenemen naar je werk?” is een vraag die ik geregeld krijg wanneer het gesprek, met vreemden nogal snel, op mijn blindengeleidehond komt. Als ik iemand vertel dat ze mijn ogen is en dat ze overal mee naar toe gaat, is het blijkbaar toch onvoorstelbaar voor veel mensen dat een kantooromgeving daar ook toe behoort. Alsof ik mijn hond de hele dag buiten zou laten. “Bedankt voor je hulp in de trein, wacht hier maar op vrouwtje.” Of, als we een beetje cynisch gaan denken, misschien is het onvoorstelbaarder voor mensen dat ik überhaupt een baan heb. Maar terugkomend op mijn geleide / kantoorhond: eigenlijk zou ieder kantoorgebouw standaard een hond als bewoner moeten hebben. Uit onderzoek blijkt toch dat een huisdier op kantoor stress verlagend werkt en ten goede komt aan de werksfeer? Nou, dat kan ik beamen.

Momenteel zit ik bij het OM, waar het communicatieteam waar ik onder val mijn hond Xena, en ook haar voorganger Siërra, in hun harten heeft gesloten. Ze mag vrij rondlopen en krijgt geregeld een knuffel of aai van een collega. Zodra haar tuigje af gaat begroet ze ze vol enthousiasme. Hoewel ze een paar echte favorieten heeft is ze lief en aaibaar bij iedereen, ook bij mensen die ze absoluut niet kent. Wanneer mensen van andere OM-kantoren ons bezoeken, worden ze steeds weer verrast door haar aanwezigheid. Ze is de mascotte van onze afdeling. Bijna iedereen weet wie ik ben en hoe ik heet, dankzij de hond.

De andere kant van de medaille

De omstandigheden zijn dan ook ideaal voor iemand met een geleidehond. Niemand in mijn team is bang voor honden en mijn werk zit op vijf minuten lopen van het Haagsche Bos, waar ze in de pauze los kan. Maar dat brengt me ook in een lastig parket (pun intended OM’ers, want hoe perfect zullen de omstandigheden zijn mocht ik ooit van baan veranderen? Stel dat ik mijn vleugels wil spreiden om naar een nieuwe carrièrekans te fladderen, wat tref ik daar dan aan? Zo bekeek ik een tijdje terug een vacature voor een functie in hartje Amsterdam. Daar is amper groen te bekennen, laat staan een mooi losloopgebied. En ik laat haar iedere dag los, dat heeft ze nodig. En dat er zo goed met mijn hulpdier wordt omgegaan is niet vanzelfsprekend. Je zou maar net een collega hebben die honden haat of er bang voor is, dan moet ze aan de lijn. Niet dat dat het ergste is, maar dat zal wel wennen worden. Of het loslaten in de middag… Ik kan op een rustige dag prima een half uurtje met haar wandelen. Soms heb ik dan ook een meeting waaraan ik online deelneem met oortjes in. Perfect te combineren. En als ik iets langer met haar weg ben doet niemand daar heel moeilijk over. Dit is echt een luxe en zeker niet vanzelfsprekend. Zo heb ik weleens ergens stage gelopen waar mijn kwartiertje wandelen met de hond van mijn werktijd werd afgetrokken. En dat terwijl ik al veertig uur werkte, wat veel te intensief bleek voor mij. Ik moest dat kwartier elke dag opnieuw inhalen. Ik heb daar wel veel van geleerd, zoals dat ik, voor mijn eigen bestwil en die van de hond, op sommige punten echt meer op mijn strepen moet gaan staan. Ik heb de hond niet (alleen) voor de gezelligheid: ik heb haar nodig. En dat is echt zo, want laatst wandelde ik zonder hond door Amsterdam en dat was echt een wake-up-call. Ik had weliswaar een taststok bij me, maar als je het gewend bent om met hond te lopen voelt dat echt als een downgrade. Ze doet onbewust zo veel voor me en ik vertrouw toch meer op haar dan ik soms zelf denk. Als mensen mij aannemen krijgen ze mijn beperking er nu eenmaal bij, daar is niets aan te doen, en dat geldt dus ook voor mijn hond.

Vandaag is een mooie dag om terug te blikken op wat deze bijzondere viervoeters voor mij hebben gedaan en waarschijnlijk nog gaan doen in de toekomst. Siërra, mijn gepensioneerde hond, is namelijk elf jaar geworden en binnenkort zie ik haar weer. Ze is nog steeds kerngezond en vrolijk en ongetwijfeld geniet ze met volle teugen van haar pensioen. Want hoewel het voor een geleidehond super is dat die overal mee naartoe mag, is het ook een intensief en prikkelrijk leven. Echt een hondenbaan dus!

Deel dit Bericht

Over Moor

Misschien denk je wel, nu je mijn blog zo ziet, daar heb je weer zo’n blogger met een visuele beperking die haar verhaal heel bijzonder vindt. Wat zou haar verhaal meer de moeite waard maken dan dat van de zo vele anderen die online te vinden zijn? Dan zeg ik: fair point, daar heb ik geen antwoord op. Ik vind mijn verhaal niet boeiend, maar ik schrijf nou eenmaal graag. En omdat het onbeleefd is om over de levens van anderen te schrijven, schrijf ik over mezelf. Je bent vrij om te gaan, maar blijf vooral! 🙂

Laat een Reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*
*