Een cirkel van verbondenheid
Dat leven met een (visuele) beperking soms een tikkie ingewikkeld is, is geen nieuws. Toch zijn het heel vaak niet alleen de voor de hand liggende, praktische ongemakken die het ons moeilijk maken. Het heeft minstens net zo veel, dan wel niet meer, impact op je leven hoe er met je wordt omgegaan. Je wordt onwijs vaak onderschat, overschat, veroordeeld, betutteld, buitengesloten of anders behandeld. Talloze keren moet je, als je nieuwe mensen ontmoet, uitleggen wat ‘je mankeert’. Opnieuw, opnieuw en opnieuw. Ook moet je jezelf vaker dan anderen bewijzen en hard knokken om het leven te leiden dat je graag wilt. Vaak is dat leven ook niet helemaal mogelijk, dus kom je zo veel mogelijk in de buurt daarvan. Want ook mensen met een beperking hebben dromen, wensen, verlangens, waarin ze soms worden geremd. En dat is vaak net wat vermoeiender dan een stil stoplicht, of een lift die niet wil spreken. Gelukkig is dat, voor mij althans, geen reden om mijn hoofd te laten hangen. Want er zijn zo veel lieve mensen in mijn leven die met me meedenken en vooral meekijken, meeleven en met wie ik kan lachen. En ik ontmoet er steeds meer, Er zijn mensen die zich ongelofelijk inzetten voor onze doelgroep. Afgelopen weekend heb ik iets heel moois mogen meemaken, iets wat me ontzettend heeft geraakt en geïnspireerd en wat ik daarom dol graag met jullie wil delen: een blindfulness retraite.
Gelijk gestemden
Jezelf blijven is, wanneer je te maken krijgt met eerder genoemde ongemakken, soms lastig. Het geloof in jezelf, het ‘licht’ om het wat spiritueler te benaderen, te laten branden en van jezelf te houden. Want zelfliefde en zelfacceptatie zijn thema’s waar in het dagelijks leven zelden over gesproken wordt, maar die zo veel invloed hebben op de basis van genoemd dagelijks leven. Even helemaal terug gaan naar je kern en innerlijke kracht, daar draait het bij de blindfulness retraites om. Met meditatiesessies en yogalessen zoek je de verbinding met gelijkgestemden en bovenal met jezelf.
Ik had geen flauw idee dat deze retraites bestonden, tot een collega van mij me er op wees. Zij heeft een vriendin die net als ik heel slecht ziet en begonnen is met het organiseren van deze speciaal voor visueel beperkten aangepaste weekenden. Hoezo toeval? Nu ben ik van nature spiritueel aangelegd. Ik ben erg nieuwsgierig en intuïtief en vind het daarom helemaal niet zo erg om af en toe een beetje lekker te zweven. Maar gezien dit niet uit mijn nabije omgeving komt, probeer ik deze karaktertrek meestal een beetje te verhullen. Het was zo heerlijk en bevrijdend om me daar dit weekend aan over te geven. Niet alleen dat, de gesprekken die we met elkaar voerden waren zo indringend en mooi dat die echt in mijn hoofd en hart zijn gaan zitten. Ik kende heel toevallig één andere deelnemer, maar ik had deze persoon al heel lang niet meer gesproken. Voor de rest kende ik niemand en toch was de interactie tussen ons erg intiem en vertrouwd. Alsof we in een mooie, veilige bubbel zaten waarin niets van buitenaf onze rust kon verstoren, en vice versa. Het loslaten van angsten, het accepteren van je beperking en zelfliefde waren de belangrijkste thema’s tijdens deze twee fascinerende dagen. Ik werd ontzettend ontroerd door de openheid van alle deelnemers en voelde me daarom ook vrij om helemaal mezelf te zijn. Wat ik het aller mooist vond, was dat we aan het begin van het weekend, na de voorstelronde, en aan het eind, na de afsluiting, allemaal elkaars handen pakten en zo een cirkel vormden. Een krachtige cirkel waar iedereen op diens eigen manier energie uit haalde.
Ontzorgd
Misschien vraag je je af: in welk opzicht verschilt een blindfulness retraite van een traditionele? Nou, het feit dat alles helemaal is aangepast aan slechtzienden en blinden. De accommodatie is volledig gelijkvloers, de yogalessen worden erg duidelijk uitgelegd en de aanwezige drie begeleiders lopen rond om te kijken of we de houdingen goed begrijpen. Als je dreigt te verdwalen in de tamelijk grote accommodatie is er altijd wel iemand in de buurt die je de juiste kant op helpt. We werden compleet ontzorgd, bijna bevrijd, van onze slechte ogen. Het ontbijtbuffet, normaal een doorn in het niet werkende oog, wordt getackeld door van te voren te inventariseren wat je bij het ontbijt wil eten zodat de begeleiders het de volgende dag meteen kunnen halen. Het diner is ook uiterst goed verzorgd. En hoewel het soms niet helemaal goed ging met wie nou wel of geen vlees at was het eten van topkwaliteit.
Je leest het: ik ben helemaal lyrisch over deze ervaring. Het was zo zen allemaal en tegelijkertijd zo indringend. Er vloeiden een hoop tranen van opgekropte emoties, waarvan mensen eindelijk de vrijheid voelden om ze los te laten. Tegelijkertijd was het super gezellig en hebben we ook heel veel gelachen met elkaar. Het was zo ontspannen, gewoon leuk, en ik ga volgend jaar echt weer. Ga jij mee?