De Grote Samenkomst #2: van ’t bankje naar de muur
Niet schrikken hoor, daar ben ik weer! Ik verdween zonder aankondiging van je digitale netvlies en nu, twee maanden later, keer ik wederom zonder aankondiging vooraf terug. Ik zou graag met een paar goede redenen komen waarom ik zo lang radiostilte heb ingelast. Helaas heb ik die niet, alleen de clichés, dat ik echt heel druk ben geweest en geen tijd en ruimte vond om te schrijven. Inspiratie had ik ook in mindere mate, hoewel er genoeg is om over te bloggen. Ik publiceerde een tijd terug het eerste deel van mijn samenwoonavontuur en dus zal ik jullie het vervolg niet langer onthouden en is dat waarmee ik mijn nazomerstop afsluit.
Mijlpalen
De afgelopen maanden stonden uiteraard in het teken van De Grote Samenkomst. Bijna alle spullen staan nu waar ze moeten staan en ik heb mijn ruimte binnenshuis geclaimd. Maar dan zijn we er nog niet! Nu we echt samen een huishouden bestieren wordt het tijd voor iets waar we al heel lang naar uitkijken: een gezamenlijke bankrekening. We betalen nu om en om als we boodschappen halen of uit eten gaan en zo nu en dan sturen we elkaar tikkies, maar als je al wat langer bij elkaar bent zorgt een gezamenlijke betaalrekening niet alleen voor praktisch gemak, maar ook voor een versterkt gevoel van bij elkaar horen. We hebben met deze stap gewacht tot we echt samenwoonden, omdat we het leuk vinden als dat samenvalt. Een beetje symbolisch op deze manier, maar daarom juist des te leuker. Net als het officieel inschrijven op het woonadres van je geliefde is dat een mijlpaal waar veel volwassenen toch naartoe leven.
De keus is na wat onderzoek gevallen op de bank waar ik ook bij zit. Deze is in verhouding net iets goedkoper. Ik ben superblij, want mijn bank is groen, en dat vind ik erg belangrijk. Ik open een en / of betaalrekening via de app. Man, dat gaat soepeltjes! Maar dan… is het de beurt aan Juriaan. Hij moet door ook de app van de bank te downloaden en een unieke koppelcode te gebruiken de aanvraag voltooien. Dat klinkt heel makkelijk en zou het vast ook moeten zijn, maar helaas. De app wil na het invoeren van de koppelcode niet goed inladen en we kunnen niet verder. Zeer frustrerend: we hebben hier zo lang op gewacht en nu moeten we door een stom technisch manco nog langer wachten. Dus wij bellen met de bank. Ja hoor, een technische storing net op de dag dat wij de grote stap willen zetten. We moeten het morgen maar weer proberen, wordt ons geadviseerd.
Geen ID
Een dag later lukt het echter wel en komen we wat verder in het proces. Met de nadruk op WAT. Jur moet zich identificeren met een ID-kaart of paspoort. Maar zijn paspoort is zeer recent verlopen en hij identificeert zich meestal met zijn rijbewijs. Echter, mijn milieuvriendelijke bank weigert een rijbewijs te accepteren als een geldig identiteitsbewijs. Er zit dus niets anders op dan te wachten tot Jurs nieuwe paspoort binnen is. Dat duurt een paar dagen. Gelukkig kunnen we nét voordat mijn aanvraag verloopt het paspoort ophalen.
En dan, na eindeloos lijkende dagen van uitstel, is het paspoort binnen en kunnen we verder waar we gebleven waren. We zijn er allebei klaar voor: nu kan er toch niets meer mis gaan? Nou… toch wel hoor! We komen er gewoon niet doorheen. keer op keer op keer op keer blijven we het proberen. Paspoort scannen, dat wordt goedgekeurd, live gezichtsscan, wordt goedgekeurd, soms, soms niet. Het eindigt in ieder geval steeds op dezelfde manier: de app knikkert ons er helemaal uit en we zijn weer terug bij af. Opnieuw de koppelcode invoeren, het proces stap voor stap doorlopen… we doen toch alles wat er staat? Nee hoor, om met Jochem Myjer te spreken: “stop maar, begin maar weer héélemaal opnieuw’. Bellen met de klantenservice lost wederom niets op. “vreemd, dat zou niet moeten gebeuren.” Nee, maar het gebeurt WEL!!
Dan, na echt uren van proberen verspreid over meerdere dagen, zijn we het allebei zo vreselijk zat dat we besluiten voor de bank te gaan waar Jur klant is. In mijn hart doet het pijn, want deze bank heeft een iets minder groen imago, maar er komt een moment dat principes moeten wijken voor de harde realiteit. Nu lukt het wel in één keer en hebben we enkele dagen na het starten van de aanvraag een lopende betaalrekening.
De volgende papierwinkel
Op vrijdag 30 augustus schrijf ik me officieel in bij de gemeente Den Haag, maar ook dat gaat niet zonder slag of stoot. Even snel doen, zo’n verhuisaangifte, dat heb ik vaker gedaan en dat is zo gebeurt, overtuig ik Jur. Na het een aantal keer onverhoopt geprobeerd te hebben op mijn telefoon – dan was ik weer te traag of lukte het invullen van gegevens niet – kruip ik achter mijn laptop. Het is inmiddels tien uur ’s avonds en we hebben er eigenlijk niet zo’n zin meer in. Maar tegelijkertijd willen we dit heel graag. Dus we zetten door. “Je hoeft alleen maar in te loggen met je DigiD hoor, dan geef je digitaal toestemming dat je me in je huis tolereert”, verklaar ik zelfverzekerd. Nou, in het Gooi werkt het misschien zo, maar nog niet in het vooruitstrevende Den Haag,. Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan? Jur moet een uitgebreide verklaring invullen dat ik me bij hem mag inschrijven.
Goed, nu kan ik er wat lichtzinniger op terugkijken en wel om lachen, maar op het moment zelf baalden we natuurlijk stevig. Heb je je eindelijk over de mentale drempel gezet om voor het eerst in je leven samen te gaan wonen, onderlinge afspraken gemaakt, spullen opgehaald… werkt de technologie je van alle kanten tegen. Ik heb zelfs even gedacht dat het universum ons niet samen wilde hebben. Zo toevallig hoe alles mis ging. Maar nu is alles geregeld en ben ik hoog en droog een Hagenaar. Tot nu toe bevalt het me best! Maar ik kan je verklappen: er komt nog een deel drie van deze miniserie aan.