Hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd lijkt te gaan. Ik weet niet of ik die wijsheid zelf heb verzonnen of dat deze uit de koker van een briljantere geest komt, maar het is sowieso waar. Toen ik nog een klein meisje was zweefde ik, als ik er nu op terug kijk dan, eindeloos in een tijdloze mist van zorgeloosheid rond. Maar waarschijnlijk hebben de jaren die voorbije herinneringen flink opgerekt. Hoe dan ook, onvoorstelbaar maar waar, morgen word ik 27! Wat een leeftijd zeg! De dertig komt in zicht… Tijd voor een feestje?!
Niet alle feestbeesten zijn kroegtijgers
Blinden en zeer slechtziende mensen zijn zelden op hun vrije zaterdagavond in een kroeg te vinden. Goed, dit is misschien iets te generaliserend, maar ik ken er maar weinig in mijn omgeving die buiten de deur gaan stappen. Dat komt niet doordat we niets met dansen, drinken en gezelligheid hebben. Zeker niet! Het heeft veel te maken met een fenomeen dat ik eerder beschreef: dat wij de vier zintuigen die we nog hebben vaak helemaal openzetten en alle input daarvan verwerken. Dat ene zintuig dat we missen compenseren we door de overgebleven zintuigen extra te focussen. Waar zienden sneller geneigd zijn de binnenstromende informatie te filteren, nemen wij alles wat we waarnemen in ons op. Opnieuw een generaliserende aanname, maar dat is wat ik ervaar en wat ik bij visueel beperkte vrienden en kennissen bemerk. Stel je voor, dat je met vier wijd openstaande zintuigen de kroeg binnenwandeld. De klamme hitte die op je neerdaalt, harde muziek bonkend tegen je trommelvliezen, geuren van verschaald bier en tien soorten parfum, om over die van oud zweet nog maar te zwijgen. Dan moeten we actief gaan filteren, wat echt een omschakeling is. Als we bepaalde prikkels gaan buitensluiten wordt het gelijk een stuk moeilijker om te socializen en een goed gesprek te voeren. Dus, als iemand die slecht ziet of blind is de ruimte verlaat waarin uren achtereen keiharde muziek klinkt, is dat niet omdat ie het niet gezellig vindt , maar gewoon een kwestie van prikkelmanagement. Overprikkeldheid is geen modewoord of aanstelleritis, het bestaat echt. En voor degene die het ervaart is het echt een stuk hinderlijker dan voor de omgeving.
Een tuin vol
Maar nogmaals, ik ben echt gek op feestjes. Omdat een kroeg of dansclub te veel van het goede is, trek ik liever het feest mijn vertrouwde omgeving in en reduceer daarbij gelijk het aantal aanwezigen. Het gebeurt dus vel vaker dat ik op een vrijdagavond met wat flessen drank en chips op de bank hang, vergezeld door een stel vrienden. Daar heb ik veel meer aan en haal ik veel meer plezier uit. Mijn vriend staat er, hoewel hij niet slechtziend is, gelukkig ook zo in. Toen we onze gezamenlijke verjaardag gingen plannen was dat dus geen punt van discussie. Met een selecte groep op een vertrouwde locatie, onze favoriete muziek zacht op de achtergrond en dan gewoon lekker met elkaar kletsen en eten. Heerlijk!
Het was voor het eerst dat ik samen met iemand mijn verjaardag vierde. Jur is negen dagen voor mij jarig, dus het is alleen maar logisch dat je het dan combineert. Bovendien werd hij dertig, dus dat is sowieso een feestje waard. We hebben zijn familie, mijn schoonfamilie, de afgelopen weken veelvuldig lief aangekeken en ze hebben ons heel goed geholpen. Drankjes rondbrengen, hamburgers bakken, een salade maken, mee boodschappen doen… En, zeker niet onbelangrijk, we mochten de tuin van Jurs moeder gebruiken als onze feestlocatie. Twintig man op Jurs dakterras proppen, dat is niet echt de definitie van een prikkelarme festiviteit. Overal en nergens werden stoelen vandaan getrokken, tot de tuin er mee vol stond. Ballonnen met onze leeftijden werden opgehangen, tafeltjes neergezet en tegen tweeën begonnen de eerste gasten binnen te druppelen. Rond vier uur zat de hele tuin vol: vrijwel iedereen die was uitgenodigd was ook echt gekomen.
Uiteraard hebben Jur en ik ook het nodige gedaan hoor, qua voorbereiding en tijdens het feest zelf. De dag er voor hebben we samen twee taarten gebakken en ijstaarten opgehaald bij een ijssalon in Den Haag. Ook zaten we heus niet alleen op onze kont bij het ontvangen van de gasten en het rondgaan met hapjes en drankjes. We vonden het belangrijk dat niet alleen wij, maar ook onze gasten van deze middag konden genieten. Het was heel leuk om te zien hoe onze verschillende vrienden samensmolten tot één gezellige groep.
We zijn flink verwend met cadeautjes, waarvan een enkele wat confetti over de tafel liet vloeien. Cadeaubonnen, citronellakaarsen, Rituals gift sets, een magneetbord om foto’s aan op te hangen… we zijn flink verwend. Na afloop gingen we uitgeput maar voldaan slapen. Hoewel het plannen van zo’n feest het nodige van je kan vragen qua planning, inkopen… om nog maar te zwijgen van het regelen van voldoende borden, glazen en bestek, was het allemaal meer dan de moeite waard. Of ik het volgend jaar weer zo groots zal vieren, dat denk ik niet. Misschien trekken we weer alles uit de kast als ook ik de dertig bereik, dan hebben we nog even drie jaar om bij te komen. 🙂