De Grote Samenkomst #1: losse eindjes
Er was een tijd, nog niet eens zo lang geleden, dat ik me losmaakte van mijn ouders, begeleiders en huisgenoten en op mezelf ging wonen. Goed, de eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik nog wel begeleiding kreeg, maar dat was slechts een paar uur per week. Ik had een plekje helemaal voor mij alleen, dat ik helemaal naar eigen smaak kon inrichten. Deze 1,5 jaar in Weesp liggen al een tijdje achter me. Ze zijn gereduceerd tot een kamer vol dozen, die bedekt zijn met een dun laagje stof. Vervlogen tijden, waar ik met weemoed op terug kijk. Maar behalve terugkijken, kijk ik ook graag vooruit. Want er wacht me een nieuwe tijd. Een tijd vol avonturen, glansrijke beloften, avonden van samen koken en tegen elkaar hangen op de bank en samen een huishouden runnen. De Grote Samenkomst is begonnen.
Spullen van weleer
We hebben een bloedhete dag in juli uitgekozen om eens grondig door de rommelkamer die mijn verleden vertegenwoordigd, heen te gaan. En met ‘mijn verleden’ heb ik het echt niet alleen over Weesp, zo dramatisch ben ik nu ook weer niet. Want voor Weesp woonde ik met een grote, gezellige club mensen op een woongroep in Ermelo, waar ik met veel plezier aan terug denk. Voor Ermelo woonde ik met mijn moeder en zusjes in Hengelo. En voor Hengelo woonde ik in Huizen, het dorpje waar ik ben opgegroeid. In de loop der jaren heb ik me een beetje verloren gevoeld, verscheurd als mijn identiteit was. Toch denk ik dat ik diep in mijn hart altijd een Huizer ben gebleven. Het doet dan ook wel een beetje pijn om Huizen wederom te verlaten om in weer een nieuwe windstreek van ons land neer te strijken. Den Haag… wie had dat ooit gedacht? Het plan is nu echter wel dat ik mijn hele hebben en houwen daar naartoe ga verplaatsen, voor onbepaalde tijd. Geen verdeeld bestaan meer, geen pendelen tussen verschillende adressen, geen grote aarzeling als ik in een online formulier mijn woonplaats moet invullen… heerlijk!
Een tegeltje met brailleschrift, dat een gedichtje over mijn al lang overleden goudhamster Duco bevat, een handgemaakte tafelbel, een pen met het ANP-logo… Allemaal spullen waarmee je zonder twijfel snel een vuilniszak gevuld hebt. Weggooien is echter niet mijn sterkste kant. Jur zit als mijn persoonlijke Marie Kondo naast me. “Ga je er nog iets mee doen? Heeft het nog waarde voor je?” Ik vind het knap hoe geduldig hij blijft. Alle zooi die ik meeneem, komt ten slotte in zijn huis terecht. Maar al die spulletjes, waarvan ik sommigen in mijn vroegste jeugd, en anderen vrij recent heb verworven, vertellen een verhaal. Mijn verhaal. En ik ben gek op verhalen! Toch moet ik reëel zijn: ik kan niet 26 jaar aan materieel meeslepen naar mijn volgende levensfase. Daarom probeer ik zo hard en realistisch mogelijk te oordelen over wat wel en wat niet mee gaat, terwijl het stof van voorbije jaren om ons heen dwarrelt.
De sleutels tot verlossing
Het uitmesten van spullen heeft nog een prettige bijkomstigheid: ik vind dingen terug die ik al heel lang kwijt was. Een thermosfles die ik voor mijn verjaardag kreeg bijvoorbeeld. Maar ook een klein sleutelbosje dat nog aan mijn gewezen appartementje in Weesp toebehoort. Glashelder, zo lang geleden was het ten slotte niet, herinner ik me hoe we naarstig zochten naar dit sleutelbosje. Mijn oud-begeleider, die het was kwijt geraakt, of ik die het was kwijtgeraakt, in de chaos van de verhuizing. Ik heb mijn oud-begeleider uit Weesp al een tijdje niet meer gesproken, en toch aarzel ik niet om hem te appen met het blijde bericht dat ik de sleutels gevonden heb. Wie de schuldige kwijtmaker is die het voorwerp op de bodem van een oude wasmand heeft doen belanden zal wel altijd een mysterie blijven. Hij appt blijverrast terug en vertelt me waar ik de sleutels kan afgeven. Het is gelukkig vlak bij en we rijden er op onze terugtocht naar Den Haag nog even langs.
Op de terugweg zakt de trouwe Fiat van Jur bijna door haar vering van de spullen. Xena zit ook een beetje opgepropt en kijkt me licht verwijtend aan. Ik heb ook een doos op mijn schoot. En dan hebben we nog niet eens alles meegenomen. Wel het meeste overigens en ik heb een paar losse eindjes, zoals de verloren gewaande sleutels en een stel kleren die ik al lang en breed de deur uit had willen doen, weggewerkt. De eerste stap tot De Grote Samenkomst is gezet. Tijd voor onze volgende mijlpaal!