Proppen
Als er iets mis gaat, dan is dat vaak niet opzichzelfstaand. Nee, dan gaat het geregeld van alle kanten fout. Je kent ze wel: die maandagochtenden waarop niets lukt. Je raakt van alles kwijt waardoor je te laat komt, de computer heeft net zo ’n zin om weer te gaan werken als jij en geeft er al snel de brui aan, de hond kotst op je kleed… Je begrijpt mijn punt. Ik heb vaak dat soort momenten dat mijn engelbewaarder even pauze neemt en alles tegenzit. Laatst was het ook weer raak En zodoende kreeg ik het voor elkaar om, bij een afstand waar ik normaal nog geen twintig minuten over doe, ruim een uur onderweg te zijn.
Halte E
Stel je voor, het is een prachtige, zomerse donderdagmiddag. Het zonnetje straalt, en zo ook mijn humeur. Ik loop rond vijf uur naar buiten vol goede moed. Zie zo, de werkdag zit er op, morgen nog een half dagje en dan… weekend. Het is zulk mooi weer, Juriaan en ik kunnen wel even naar het strand gaan. Lekker romantisch wandelen bij zonsondergang, terwijl Xena met wat soortgenoten ronddartelt. Zie je het voor je? Eerst even wat eten koken en dan pakken we de tram, heerlijk. Niets vermoedend wandel ik richting mijn noodlot.
Als ik het Centraal station bereik, valt het me al op dat halte E, waar het rond dit tijdstip zwart ziet van de forensen, helemaal verlaten is. En dan zie ik de rood-witte linten waarmee de plek is afgezet. Oh, dit is slecht nieuws. De praatpaal bij het perron, die het gelukkig nu wel weer doet, vertelt me dat deze halte is komen te vervallen door een defecte bovenleiding. Een vlugge blik in de OVInfo-app leert me dat de halte bij centraal niet de enige is die er uit ligt. Mijn app ziet rood van de uitgevallen trams…
Improviseren
Nu wil het geval dat ik de tram die hier stopt altijd neem om bij het huis van Jur te komen. Je kunt ook met de bus, maar dat doe ik nooit. We hebben ons weliswaar vaak voorgenomen om die route samen te oefenen, maar och, dat kwam wel een keer, de trams in Den Haag laten me zelden in de steek. Dus daar sta ik nu, terwijl mogelijke opties door mijn hoofd wervelen. De bus zoeken, wachten tot de boel weer gaat rijden, lopen… De tramhalte verder op heeft ook geen zin, die ligt er ook uit. Wat is er in hemelsnaam gebeurt? Later blijkt dat een vrachtwagenchauffeur de perfecte plek – een essentieel kruispunt voor het tramverkeer – had uitgekozen om tegen de bovenleidingen van de trams aan te rijden, met veel schade tot gevolg.
Ik besluit om Juriaan te bellen. Hij wil me vast ophalen van centraal. Het is de uitweg waar ik niet trots op ben, het vriendje met de auto bellen, maar ik weet het anders ook niet. Hij wil me best komen halen, maar of hij het kan is een ander verhaal. Hij staat muurvast. Een belangrijke verkeersader in de stad is afgezet vanwege de ramp met de trams en er is een ongeluk gebeurd in een andere tunnel… kortom: chaos op de weg. Hij kan geen kant op. Ik ook niet. Hij probeert me via de telefoon te vertellen waar ik heen moet lopen voor de bussen, en ik vind het zo waar. Ik beloof hem terug te bellen als het echt niet zou lukken met de bussen en hang op, zodat hi zich weer op het roerige verkeer kan concentreren (noot: mochten er collega’s meelezen, hij belt hand’s free hoor!)
Was ik maar gaan lopen
De bushalte is gelukkig tamelijk overzichtelijk en de vertrekpunten staan met braille aangegeven. Ik hoef geen vreemden te vragen om hulp en sta even later, met een meute andere lotgenoten, te wachten op de bus. Echter, de bus komt niet. Bezorgd houd ik via mijn app in de gaten hoe lang het nog duurt, maar de vertraging blijft oplopen. Het ongeduld groeit onder de wachtende reizigers. Ook de bussen hebben duidelijk moeite om zich door het verstopte verkeer in de binnenstad te worstelen. Dan, na ruim een kwartier wachten, komt de bus voorrijden. Een paar luidruchtige jongeren wringen zich voor me langs om maar zo snel mogelijk te kunnen instappen. Ik ben te druk bezig met opletten of Xena niet onder de voet wordt gelopen om daar te veel aandacht aan te besteden.
“Kom maar hoor, hier kun je er langs.” een vriendelijke, oudere vrouw begeleid me om de drukke groep heen.
“Mag zij even eerst instappen? Ze heeft een hulphond bij zich?”
“Waarom zou zij eerst mogen dan?”, zegt één van de jongeren opstandig.
“Waarom zou jij eerst mogen?” Het blijft stil en ik kan veilig instappen. Zo fijn dat dit soort mensen bestaan!
In de bus is het overigens niet veel beter dan bij de drukke halte. We zitten vreselijk op elkaar gepropt en de chauffeur kan op een gegeven moment geen mensen meer binnenlaten. Een vriendelijke jonge dame biedt me haar stoel aan. Ze zit alleen wel op zo’n verhoging waar Xena nauwelijks op past, dus die blijft wat lager, naast me op de grond. Ik zit naast iemand die een paar haltes verder er uit moet. Met moeite worstel ik me uit het zitje zodat ze er langs kan. Nu heb ik een tweezitsbankje voor mezelf. Ik nestel me er op met mijn tas er naast. Voor Xena is er nu meer ruimte bij mijn voeten, dus ze gaat half op de verhoging liggen, rustend op haar achterpoten. Het schuldige gevoel dat ik in mijn eentje twee zitplekken bezet houd, vervliegt snel. Ik ben ten slotte niet in mijn eentje en de hond moet ook ruimte hebben om te ademen.
De bus kruipt tergend langzaam door het centrum. Mensen om me heen klagen dat ze graag een raampje open willen. Xena blijft erg rustig en ligt als een warm, kalmerend gewicht half op mijn voeten. Terwijl ik de tijd door mijn vingers voel glippen, bedenk ik me dat ik net zo goed naar Jurs huis had kunnen lopen. Dat had een half uur geduurd, was een stuk comfortabeler geweest en bovendien is het stralend weer. Tja, dat soort dingen bedenk je altijd achteraf!
Eindelijk, thuis! Juriaan heeft ook net een behoorlijk lange, hete autorit achter de rug, dus we besluiten ons er gemakkelijk vanaf te maken met het avondeten en vertrekken naar ons favoriete visrestaurant om de hoek. Ook daar is het behoorlijk druk. Maar gelukkig zitten we buiten en kunnen we rustig wat eten. Ja, de volgende keer, mocht zoiets zich voordoen, ga ik dus echt wel lopen! En… zelfs al rijdt je tram 99 van de 100 keer wel en gebeurt er vrijwel nooit wat op dat traject, altijd de actuele info checken voor je op pad gaat, van dat belang ben ik nu wel doordrongen.