Op ziekenbezoek
Ouderdom komt met gebreken, en helaas gaat het bij prachtige dieren als honden ontzettend snel. Zo kan ik me nog levendig herinneren hoe Siërra zo’n vijf jaar geleden als een onuitputtelijke bron van energie eindeloos kon blijven spelen. Nu is ze nog steeds gek op rennen en dollen met andere honden, maar houdt ze het toch een stuk minder lang vol. En dat is natuurlijk niet gek, ze is al tien! Nu ze met pensioen is maak ik me soms zorgen om haar. Ik hoop namelijk uit de grond van mijn hart dat zij, en haar nieuwe baasjes, lang van haar pensioen kunnen genieten. Anderhalve maand geleden kreeg ik een telefoontje dat mijn grootste zorgen op dit gebied tot werkelijkheid maakte.
Tumor
Siërra is altijd ontzettend gevoelig geweest bij haar buikje. Ik heb nooit reden gehad om dat te laten onderzoeken, maar de laatste tijd werd die gevoeligheid steeds erger en dus besloten haar nieuwe baasjes, een collega van mij en haar man, met Siërra langs de dierenarts te gaan. Een röntgenfoto en een echo verder bleek dat ze een tumor had op haar milt. En dat niet alleen, op haar lever vormden zich vreemde vlekken. Reden genoeg om mijn arme oude schat te laten opereren.
Op 30 april ging Siërra onder het mes. Ik was die hele dag natuurlijk bloednerveus. Ze is dit jaar al eerder onder narcose geweest om haar gebit te laten reinigen, en al die verdovende middelen zijn natuurlijk niet heel gezond, al helemaal niet voor een wat oudere hond. Mijn grootste angst die dag was dat ze er niet meer uit zou komen. Een andere angst was dat ze meer uitzaaiingen zouden vinden. ’s Middags kreeg ik het verlossende telefoontje dat de milt zonder complicaties was verwijderd en dat ze wakker was geworden. Nog een nachtje bij de dierenarts voor monitoring en dan mocht mijn dappere dame weer naar huis. De vraag bleef echter of de tumor kwaadaardig zou zijn en of de vlekken op de lever uitzaaiingen waren. We moesten nog tien dagen wachten om daar een antwoord op te krijgen.
Een positieve uitslag
Ruim een week later kwam wederom een verlossend telefoontje: de tumor was ‘oud weefsel’ en dus niet kwaadaardig. De vlekken op de lever waren vermoedelijk de oorzaak van een slecht werkende milt, omdat die de functie van dat orgaan dan overneemt. Kortom: Siërra hoefde niet meer behandeld te worden en kon nu rustig herstellen van deze ingreep. Wat een opluchting!
Natuurlijk wilde ik haar snel weer zien. In eerste instantie leek het ons allemaal niet zo’n goed idee om Xena mee te nemen voor de afspraak die ik in het pinksterweekend had gepland. Dat zou dan ruim twee weken na de operatie zijn, maar Siërra was nog niet honderd procent hersteld natuurlijk. En als de twee dames elkaar zien staat dat garant voor een hoop spelen en rennen. Misschien zou Siërra dat niet trekken. Uiteindelijk besloten we dat het herstel zo voorspoedig verliep dat het wel kon. We moesten alleen in het oog houden dat het er niet te wild aan toe zou gaan.
Een vrolijk weerzien
En dus kon ik afgelopen zondag mijn Siërra weer knuffelen. Het was ontzettend fijn om haar weer te kunnen zien, haar zachte vacht te kunnen strelen, haar zoete hondengeur op te snuiven en haar machtige blaf weer te horen donderen. En de meisjes, die hebben weer heerlijk gespeeld. Al had ik het idee dat Xena wel aanvoelde dat er iets met Siërra was. Het kan aan mijn oh zo menselijk interpretatie liggen, maar mijn onstuimige krullenbol leek zo waar een beetje behoedzaam. Echt hartverwarmend!