Dodelijke stilte
Het zijn van die typische toevoegingen aan het straatbeeld die, als ze voor jou niet zo relevant zijn, er gewoon bij horen. Van die dingen die menig ziend persoon wel ziet, maar niet registreert. Denk bijvoorbeeld aan de witte ribbellijnen bij bus- en treinstations, of de noppentegels die oversteekplaatsen markeren. Dit zijn geen kunstzinnige uitingen van een overijverig gemeenteraadslid – bestaan die überhaupt? – maar voor mensen met verminderd gezichtsvermogen vrij belangrijke middelen om veilig door het verkeer te navigeren. Een ander bekend voorbeeld dat je niet ziet, maar wel hoort: rateltikkers.
Rennen door rood
Heb je geen idee waar ik het over heb als je leest over ‘rateltikkers’, nou gefeliciteerd, je bent gezegend met prima zicht. Een rateltikker zorgt er voor dat stoplichten langzaam tikken als het rood is, en snel gaan ratelen als het groen is. En nu denk je vast: oh ja! Heel goed, dan heb je beeld, of liever gezegd geluid, bij wat ik nu ga vertellen. Die rateltikkers zijn uiteraard super handig voor ons. Bij het oversteken op een kruising is het tamelijk prettig om te weten wanneer je groen licht hebt. Toch komt het regelmatig voor dat ik door rood loop, of soms zelfs ren met mijn stok recht vooruit en mijn oren gespitst op het geluid van aanrijdende auto’s, biddend voor onze veiligheid. Hoe zit dat dan?
Heel simpel, lang niet alle stoplichten in Nederland rateltikken. Neem bijvoorbeeld het bruisende Den Haag, waar ik regelmatig te vinden ben. Er zijn een paar drukke oversteekplaatsen waar ze keurig tikken, maar twee niet veel minder drukke straten verderop: doodse stilte. En dat kun je letterlijk nemen. Het is namelijk best gevaarlijk en ook behoorlijk eng om daar over te steken. En ik snap die stille stoplichten niet. Waarom tikken sommigen wel en anderen niet? Komt elke maand de plaatselijke commissie ‘het aantal beperkten in de stad beperken’ bijeen om wat levensgevaarlijke boobytraps voor ons te creëren of zo? Of is het voor iedereen veilig houden van de openbare ruimte simpelweg te duur? Ik weet niet welke van die twee mogelijkheden minder waarschijnlijk klinkt.
Een belletje naar de beveiliging
Goed, ik maak er nu een grapje over, maar het is natuurlijk best wel triest. Ik loop hier wekelijks tegenaan als ik naar mijn werk ga. Vanaf het station moet je twee drukke wegen met stille stoplichten oversteken om bij de hoofdingang van mijn werk te komen. Ik nam eerst de personeelsingang, die voor deze oversteken zit, maar dat kan nu niet meer, omdat de grote zijdeur steeds stuk is. Dat is de deur die naast het smalle, snel draaiende draaideurtje zit waar ik niet met mijn hond doorheen kan. Die deur is dus stuk, maar die bij de hoofdingang werkt. Dus dan maar naar de hoofdingang. Nu kom ik het grootste deel van de tijd bij kantoor aan met een hele meute ambtenaren, dus meestal loop ik gewoon met de menigte mee en is er niet zo veel aan de hand. Maar ja, als er dan een keer nét niemand bij het stoplicht staat…
Aangezien het nog wel even kan duren voor de grote zijdeur bij de personeelsingang is gemaakt, heb ik een regeling met de facilitaire dienst getroffen. Ik kan naar de beveiliging van het gebouw bellen als ik in de buurt ben en dan komen ze handmatig die grote deur openen en hoef ik mijn leven niet te riskeren. Echt heel lief en fijn dat er zo wordt meegedacht, dat waardeer ik enorm. Maar uiteraard is het geen ideale oplossing voor dit probleem.
Je kunt bij de gemeente een stoplicht aanmelden en aangeven dat deze gevaarlijke situaties oplevert. Erg fijn. Eén heel klein probleempje: er wordt vrijwel nooit iets aan gedaan. Ik snap echt en oprecht niet waarom. Voor omwonenden kan het constante getik uiteraard vervelend zijn, maar vaak gaan de rateltikkers ’s avonds uit en worden ze alleen geactiveerd als er op de voetgangersknop wordt gedrukt, wat overigens ook niet ideaal is, omdat dat de oriëntatie van volledig blinde mensen enorm kan bemoeilijken. En zeg nou zelf: is het geluid van piepende remmen en glasgerinkel voor omwonenden dan een prettiger gehoor?