De sterren voorbij
Als je aan iemand met vijf complete zintuigen vraagt wat deze persoon erger zou vinden: blind zijn of doof, dan hoor je, vind ik, opvallend vaak dat men blind zijn veel erger vindt. Men zegt dat in mijn beleving vaak zonder aarzelen. Geen geluiden horen is een stuk minder erg dan helemaal niet meer kunnen zien. Het verbaast me elke keer weer dat mensen het belang van een goed gehoor zo onderschatten. Natuurlijk, blind zijn is soms knap lastig in deze visueel ingestelde wereld, waarin de focus zo op dit zogenaamde primaire zintuig ligt. Maar denk eens hoe stil de wereld zou zijn als je niet meer zou kunnen horen. Gesprekken voeren wordt lastiger, je hoort geen vogelgezang, het gelach van je dierbaren en, in mijn optiek het aller ergste: in een wereld zonder geluid, bestaat geen muziek.
“Muziek is de gaafste taal ter wereld. Als we deze taal leren, kunnen we alles in één keer begrijpen: wiskunde, geschiedenis, natuurkunde, de wereld, empathie, communicatie, het hart, het verstand… Muziek omvat alles wat het leven je te bieden heeft.” – Jacob Collier
Fangirl
Als ik echt fan ben van een bepaalde artiest, dan houd ik er, tot ergernis van mijn naasten, niet meer over op. Misschien heeft mijn bonusbroer, die me voorstelde aan de muziek van Novastar, zich daarna nog eens flink achter zijn oren gekrabd. Ik kan het me nog goed herinneren: we zaten op zijn kamer muziek te luisteren, toen hij me zei: “Dit moet je horen, het is een heel mooi nummer van een zanger die uit België komt. En hij heet Joost!” Ik vond het een mooi en gevoelig nummer, maar ik was er nu ook niet ondersteboven van. Dat kwam een jaar of wat later, toen ik mijn Apple Music abonnement overzette naar Spotify en per ongeluk het hele album waar dat enen nummer op stond, in mijn bibliotheek belanden. Toen kwam ik ineens een paar pareltjes tegen die me wel helemaal sprakeloos kregen. Het nummer ‘Holly’ was de eerste, die zorgde er voor dat ik het hele Novastar album ‘In the Cold Light of Monday’ achter elkaar ging luisteren, dag na dag na dag. Ook tijdens het sporten, terwijl het niet bepaald bonkende work-out-songs zijn. Ik werd dus langzamerhand steeds meer en meer fan. Een vriend van mij liet me kennismaken met een nummer van Novastar dat hij op zijn beurt geweldig vond, ‘Because’ en ook die song stal mijn hart.
In 2021 kwam mij toevallig ter oren dat Novastar in Paradiso zou optreden. Ik hoorde het een week voordat het concert zou plaatsvinden. Helemaal in een hype checkte ik of er nog kaartjes waren, en die waren er nog. Dus ik in aller ijl twee kaartjes bestellen. Ik wist niet hoe ik er zou gaan komen en met wie, maar gaan zou ik! Eerst probeerde ik het bij een paar begeleiders van de woongroep waar ik toen verbleef, maar die hadden op die korte termijn geen tijd. Toen kwam ik bij één van mijn beste vrienden uit, die deze muziek ook wel kon waarderen. Spannend vond ik het wel: met iemand die nog minder ziet dan ik naar hartje Amsterdam afreizen, maar we durfden het allebei aan. Van te voren belde die vriend nog even met Paradiso om na te vragen of we een beetje begeleid konden worden daarbinnen. En daar gingen we!
De grote ontmoeting
Het was echt een fantastische avond. De mensen bij Paradiso waren heel aardig en we mochten als eerste de zaal in, waardoor we vooraan bij het podium konden staan. Na een magische show sloten we ons vol adrenaline aan bij een lange rij om een gesigneerd exemplaar van zijn toen pas verschenen album te bemachtigen. Ik hoorde mijn grote held al praatjes aanknopen met zijn fans en mijn hart begon ernstig op hol te slaan. Toen wij aan de beurt waren had ik het bijna niet meer. Hij heeft bijna vijf minuten met me staan praten en uiteraard een album voor me gesigneerd. Ik, zo starstruck dat ik wel dronken leek, flapte er uit dat ik bepaalde nummers had gemist in zijn setlist. Gelukkig ergerde hij zich niet aan mijn commentaar, maar zei dat het kwam omdat hij de liedjes op zijn nieuwe album ‘bij het publiek wilde laten leven’ en vroeg welke nummers ik miste. Aan het eind grapte hij nog dat ik de cd maar terug moest geven… “met je commentaar!” Het klinkt misschien wat cliché en groupie, maar het voelde toch een beetje alsof we elkaar al heel lang kenden.
Een cadeautje
Ik ben daarna nog naar drie concerten geweest. De laatste was vorige week, toen hij optrad in Carré ter promotie van zijn nieuwe album met opnieuw uitgebrachte oude hits. Een trip down memory lane, maar wel heel vernieuwend. Die laatste keer was ook nog eens heel romantisch, want ik ging samen met Juriaan, die ik min of meer heb aangestoken met het Novastar virus. We gingen eerst heerlijk dineren in het restaurant in de nok van het gebouw, om daarna plaats te nemen op de zachte stoeltjes in het prachtige theater en volop te genieten van de volle, zoete klanken van de muziek. Ik heb Joost na mijn eerste ontmoeting niet meer gesproken. Blijkbaar was het best uniek dat hij zo’n signeersessie na afloop van een concert houdt. Niet dat het heel veel uitmaakt, want zo’n show op zich is al een hele beleving. En ieder concert had zijn eigen charme. Dat openlucht optreden in het Amsterdamse bos bijvoorbeeld, dat was ook echt magisch. We zaten toen vooraan en op een gegeven moment besloot ik om bij het podium te gaan dansen. Dat mocht hoor, en er was ook ruimte voor. Niet veel later voegden zich nog wat fans bij me. Aan het einde van de avond kreeg ik van iemand van de crew de originele setlist van het concert cadeau. Ik weet nog steeds niet helemaal waarom. Misschien vonden ze het aandoenlijk hoe ik uit mijn plaat ging – overigens zonder als een groupie door de muziek te gillen – of herkende Joost me nog als die brutale fangirl… wie zal het zeggen! in ieder geval koester ik dit kleine blaadje alsof het een gouden ring is en heb ik het laatst door mijn tante laten lamineren, om het beter te kunnen beschermen tegen de tand des tijds.
Dus, terugkomend op wat erger is als het om een wegvallend zintuig gaat: natuurlijk ben ik hartstikke bevooroordeeld. Mijn slechthorende tegenhanger zou vast een heel uitgebreid stuk kunnen schrijven over hoe prachtig kleuren toch wel niet zijn en hoe verschrikkelijk het moet zijn als je wereld duister is. Het gaat allemaal om perspectief. Maar, als je op het punt staat om zonder blikken of blozen en bij wijze van spreken, een wereld van geluid en dus ook de muziek op te geven, bedenk dan dat niet alles wat volgens de maatschappij het belangrijkst is, dat ook voor jou moet zijn.