Hoe is het nu met… Siërra?
Het is alweer een half jaar geleden dat Siërra, mijn eerste geleidehond, met pensioen ging. Dit noodzakelijke maar droevige afscheid was het startsein voor dit blog. Sindsdien is er veel gebeurd. Ik begin meer en meer een team te worden met mijn nieuwe hond Xena en we hebben alweer het nodige meegemaakt. Drie musicals, een weekendje weg, naar de bioscoop, winkelen op onbekende plekken… noem maar op. Toch blijft het altijd weer geweldig om mijn eerste geleidehond, met wie ik het avontuur voor de eerste keer aan ging, weer eens te zien.
Twee echte vriendinnen
Sinds ze bij me weg is heb ik Siërra drie keer gezien. Eén keer kwam ik bij haar langs – ze woont nu als huishond bij een collega in Limburg -, één keer spraken we af in Ermelo, waar we een tijdje hebben gewoond, en de laatste keer, nu een week geleden, kwam ze met haar baasjes naar Den Haag. Tussen de laatste twee keer zaten een paar maanden, Siërra moet natuurlijk wel de kans krijgen zich te hechten aan haar nieuwe baasjes. Toen ze dan eenmaal weer voor onze deur stond, was het dan ook een magisch moment. Ik was zo waar een beetje zenuwachtig. Zou ze me nog herkennen? Zou ze me nog leuk vinden?
En ja hoor, ze was wild enthousiast. Ze sprong torenhoog tegen me op en was helemaal hysterisch. Ook zij en Xena begroetten elkaar uitgebreid. Ze kennen elkaar al wel een beetje en van het begin af aan konden ze het heel goed met elkaar vinden. Ze houden allebei van hard achter elkaar aan rennen, dus als je die twee los laat kun je ze nauwelijks nog met het blote oog waarnemen, hihi.
Dus loslaten is wat we deden, in een mooi losloopbos vlak bij Juriaans huis. Daar komen ook veel andere honden, dus de dames hadden de tijd van hun leven. Allebei kenden ze het gebied al wel, en volgens mij vond Siërra het heerlijk om weer even terug te zijn. Na een lange wandeling waren ze allebei bekaf. Hoewel Siërra al tien is, speelt ze nog als een jonge hond. Toch merk je wel at ze wat ouder begint te worden. Xena is na een half uur weer dolenthousiast als er een nieuw persoon binnenkomt, Siërra heeft wat meer tijd nodig om bij te komen.
Een gouden mandje
Hoewel ik haar sporadisch zie, krijg ik toch veel mee van Siërra’s pensioen. Ze woont ten slotte bij een collega, die ik wekelijks spreek. Ze houdt nog steeds van lange wandelingen en is gek op de door de visboer afgedankte gestoomde visjes die ze zo nu en dan toegestopt krijgt. Hoewel sommige collega’s suggereerden dat de dame wel flink in gewicht zou toenemen nu ze bij haar nieuwe baasje woont, omdat ze wel lekker verwend zal worden, is dit zeker niet het geval. Ze krijgt nauwelijks tussendoortjes en wel veel beweging en dat is aan haar te zien. Haar vacht straalt, ze is dus mooi op gewicht en ze zit nog vol energie. Ze heeft ruim zes jaar keihard voor mij gewerkt, was altijd lief en dag en nacht bereid om het tuig te dragen. Dit is echt een wel verdiend pensioen.
En dat ze nu ook echt de hond van mijn collega en haar man is, is te merken. Ze is nog steeds heel blij om me te zien hoor. En toen ik het tuig pakte om Xena in te tuigen, ging Siërra helemaal klaar staan naast me. Ze wilde zo weer aan het werk, zo leek het. Toch, toen we even een stukje bij de anderen vandaan wandelden, bleef ze meestal in de buurt van haar nieuwe baasjes. Ook merk ik dat ze nog beter naar ze is gaan luisteren. Dus, hoewel ze het heel leuk vindt om me weer te zien, is het voor haar gelukkig duidelijk wie de baasjes zijn. Ik hoop dat ze nog lang plezier van haar kunnen hebben en dat Siërra, nu tien jaar, nog lang van haar pensioen mag genieten.
Soms lukt het een geleidehondbezitter niet om een baasje te vinden voor zijn met pensioen gaande viervoeter. Dan gaat de geleidehondenschool voor ze op zoek. Dus mocht je na het lezen van dit stukje denken: hey, ik kan ook wel een mooi thuis bieden voor een gepensioneerde geleidehond? Op de websites van verschillende hondenscholen kun je altijd nagaan of ze naar baasjes op zoek zijn.
Prachtig geschreven. Mooi te lezen dat jullie beiden zo goed met de nieuwe situatie om kunnen gaan.