Tijdloos

Moor/ januari 31, 2024/ Levensveranderend(?), Momenten van reflectie, Persoonlijk/ 0 reacties

Wat kan er toch veel veranderen in een jaar tijd! Zo’n jaar gaat razendsnel, maar tegelijkertijd kan er in die twaalf maanden zo veel gebeuren! Denk maar eens terug: waar was jij vorig jaar op deze dag? Wat deed je precies? Zat je misschien in een compleet andere levensfase? De kans is groot dat je niet meer precies weet wat je een jaar geleden op deze dag deed, tenzij je zo’n persoon bent die fanatiek alles vastlegt. Dingen vastleggen vind ik echt leuk, dan kun je terugkijken en denken: man, wat zag mijn leven er anders uit! Of tja, misschien was je leven een jaar geleden niet eens zo anders dan nu, maar heb je in de tussenliggende maanden wel het nodige meegemaakt. Stilstaan is achteruit gaan, toch? Ik weet nog wel wat ik twaalf maanden geleden, op deze bewuste dag, deed, maar dat is ook niet zo verwonderlijk…

Jubileumdag

Een jaar geleden ging ik eten bij een goede vriend van me. Een vriend waar ik iets meer voor voelde dan alleen vriendschap. Resultaat: ik stond voortdurend in flirtmodus. Hij vond dat ik ‘slijmde’ en ik zei onbeschaamd: “Nee hoor, ik flirt met je!” Toen al voelde ik me compleet op mijn gemak bij hem. Hij kookte voor me, we praatten en zo verstreken de uren. Het was gezellig en de sfeer werd steeds intiemer, als in: we deelden meer en meer onze persoonlijke verhalen. Natuurlijk wist hij al wat ik voor hem voelde, en ik dacht te weten dat hij me in de maanden daarvoor ook wel leuk begon te vinden. En ja hoor, niet veel later kwam het hoge woord eruit en verklaarden we elkaar de liefde. Of nou ja, hij mij, want andersom wist hij het natuurlijk al lang.

Voor de goede orde, we kenden elkaar dus al wat langer. Eerder schreef ik al een uitgebreid verhaal over hoe we elkaar hebben ontmoet. Geïmponeerd door zijn stille kracht en bescheidenheid besloot ik om op mijn kenmerkende manier voor hem te vechten. Eerst schrok ik hem enigszins af met mijn wervelende benadering en werd ik, niet geheel onverwacht, gefriendzoned. Maar naarmate ik zelf meer afstand hield, trok hij toch geleidelijk naar me toe. Niet dat ik hard-to-get speelde, want ik geloof niet dat dat soort spelletjes nodig zijn als je echt van elkaar houdt. Het cliché ‘if it’s ment to be, it will be’ daar geloof ik in. En kijk waar we nu staan! Een jaar verder en ik kan zeggen dat we een gelukkige en stabiele relatie hebben. Natuurlijk botst mijn chaos wel eens met zijn controle, ‘relatie’ is ten slotte een werkwoord. Maar door wrijving ontstaat glans, en glans is precies dat wat hij aan mijn dagen toevoegt!

Tegen elkaar afstrepen

Een jaar, zo lang heeft iemand het nog nooit met me uitgehouden. Nu ben ik ook eerder het type van de kortstondige, hevige crushes, en als ik dan een keer echt verliefd ben, is het vaak niet wederzijds. Ik heb twee korte verkeringen gehad voor ik in deze wat meer serieuze, standvastige relatie belandde. En misschien komt het ook doordat ik erg vrijgevochten ben, zo veel mogelijk zelf doe en het een beangstigend idee vind om m’n lijf en leven met iemand te delen. Maar het voelde vrijwel vanaf het begin zo vertrouwd en gezellig, warm en behaaglijk, dat we als vanzelf samen een patroon vonden dat voor ons beiden comfortabel is.

Bovendien vullen we elkaar echt goed aan. We hebben allebei een beperking, maar deze verschillen zodanig van elkaar dat ze, als we samen zijn, tegen elkaar worden weggestreept. We komen overal waar we wezen willen, want hij kan autorijden en ik weet me prima te redden in het ov (voor zover mogelijk, haha). Als we samen koken kan hij het recept voorlezen, dat ik globaal in mijn hoofd opsla waardoor we niet steeds alles hoeven terug te zoeken. Als we een kaartje voor iemand schrijven, verzin ik de tekst en schrijft hij hem op. Ik zeg altijd: hij is mijn ogen, ik zijn rechter hand. Letterlijk, aangezien het zijn rechter hand is die er niet altijd even veel zin in heeft. En natuurlijk lopen we heus wel tegen dingen aan. Natuurlijk worden onze beperkingen niet honderd procent tegen elkaar weggestreept. Misschien maar beter ook, anders zouden we wellicht te afhankelijk van elkaar worden? En trouwens, iedere worsteling maakt je sterker.

Terugblikken en vooruitkijken

Toch geeft dit wegvallende deel van onze beperking ons een hoop vrijheid. We hebben dan ook een hoop gedaan sinds we samen zijn. De hoofdthema’s warren zeilen, wandelen en uit eten gaan. Daarnaast hebben we wat musicals en een concert van Ilse DeLange bezocht, zijn we naar twee hotelletjes geweest, overleefden we een stroomstoring en gingen ook met onze vrienden op avontuur. Want vriendschap en een kersverse relatie kunnen weldegelijk naast elkaar bestaan, als je de balans maar weet te handhaven. Vergeten dat je vrienden hebt en je volledig storten op één persoon is iets wat ik kosten wat kost wil vermijden. Maar goed, ik ben laatst nagegaan dat we het afgelopen jaar op Drenthe, Friesland en Groningen na alle provincies van ons land bezocht hebben. En de provincie Friesland gaat waarschijnlijk komend jaar goedkomen, want dan ga ik met de schoonfamilie op pad naar de Waddeneilanden. Oh ja, had ik al gezegd dat ik er ook nog een hele leuke en betrokken schoonfamilie bij heb gekregen?

Zo’n jubileum is ook een mooi moment om vooruit te kijken. Plannen voor de toekomst zijn er zeker. We gaan sowieso nog samen zeilen, een keer op vakantie naar het buitenland, theaters bezoeken… kortom: deze stijgende lijn blijven we volgen, tenzij het leven onze plannen in de war schopt, zoals soms het geval is. We gaan hoe dan ook genieten van elkaar en de tijd die ons op deze aarde gegeven is. Ieder moment is kostbaar en niets is zo zuiverend en goed voor de ziel als je dankbaar voelen en gelukkig zijn met kleine dingen. Zweeft het apparaat waarop je dit leest al bij je weg? Nou mooi, even lekker zweven helpt je soms om daarna dubbel zo hard te aarden.

Maar je wilt weten hoe het zit met onze toekomstplannen voor de lange termijn? Daarover kan ik alleen maar zeggen: wat ons toekomt, komt ons toe. Natuurlijk hebben we dromen, koesteren we verlangens, streven we doelen na. Maar mijn blog is geen film die je even vooruit kunt spoelen of waarvan je spoilers op het internet kunt opzoeken. Als je op de hoogte wilt blijven van bepaalde ontwikkelingen, of deze nu op relationeel vlak zijn of op andere levensgebieden, blijf me dan maar gewoon trouw volgen!

Deel dit Bericht

Over Moor

Misschien denk je wel, nu je mijn blog zo ziet, daar heb je weer zo’n blogger met een visuele beperking die haar verhaal heel bijzonder vindt. Wat zou haar verhaal meer de moeite waard maken dan dat van de zo vele anderen die online te vinden zijn? Dan zeg ik: fair point, daar heb ik geen antwoord op. Ik vind mijn verhaal niet boeiend, maar ik schrijf nou eenmaal graag. En omdat het onbeleefd is om over de levens van anderen te schrijven, schrijf ik over mezelf. Je bent vrij om te gaan, maar blijf vooral! 🙂

Laat een Reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*
*