Een bloemetje van de H&M

Moor/ januari 13, 2024/ Er opuit, Maatschappij, Slechtziend/ 0 reacties

Ik zeg altijd maar zo: het is niet mijn beperking die mij beperkt, maar hoe mensen in mijn omgeving ermee omgaan. Ik ben in staat om mezelf prima te redden, om op mijn manier alles uit het leven te halen en ervan te genieten en ja, ik zal nooit kunnen autorijden en zelfstandig winkelen is een enorme uitdaging, maar als je dat opweegt tegen alles wat ik wel (deels of geheel) zelfstandig kan… Nee, hoe mensen me bekijken, soms met medelijden en vaak ook met onbegrip, dat is iets wat me echt beperkt kan laten voelen.

Honden in een supermarkt?!

Jullie staan nu vast te springen om een paar knijters van annekdotes, of niet dan? Goed, laat ik jullie niet langer in spanning houden. Ik neem jullie mee naar de Albert Heijn in Weesp, waar ik met een paar vrienden wat kleine boodschappen ging halen. Twee van ons, waaronder ik zelf, liepen met een blindengeleidehond. Bij het binnentreden van de winkel werden we aangesproken door een andere klant, die met de uiterst intelligente opmerking kwam: “nou, mijn hond mag niet mee de supermarkt in, hoor!”. De licht verwijtende toon deed het hem. Ik ben op zulke momenten dan zo met stomheid geslagen door die domheid, dat ik slechts in staat ben te zeggen dat het een blindengeleidehond is, die in principe overal mee naartoe mag met mij. Pas later komen de rake, gevatte weerwoorden in me op, zoals: “oh, wat ontzettend vervelend dat u niet blind bent. Ruilen? Ik heb het nu wel gezien.”

Vaak zien mensen het gewoon niet. Het valt me regelmatig op dat mensen bij wie alle zintuigen het naar behoren doen, deze maar beperkt gebruiken. Is het iets onderbewusts, iets om te voorkomen dat men overprikkeld raakt of zo? Zo zat ik een keer in de trein en werd luid en duidelijk het volgende station omgeroepen, waarna iemand naast me aan haar reisgezelschap vroeg: “weet jij welk station we zijn?” Met geleidehonden beleef ik die onoplettendheid regelmatig. Men moet twee keer kijken voordat ze het tuigje zien, en dan nog een derde keer om te zien dat het een geleidehond is, maar vaak besparen ze zich de moeite van een derde keer en bedenken ze dat het een hulphond is die me ondersteunt bij het doen van de was. En dat maakt allemaal uiteraard niet zo veel uit. Het geeft helemaal niets, want ik leg met liefde uit dat mijn hond een blindengeleidehond is en wat ze wel en niet voor me doet. Ik vind het leuk om mensen hier deelgenoot van te maken. Wat ik echter wel heel, heel erg vind, is wat mij vorige week in de H&M is overkomen.

Alleen kleine honden

Goede bekenden van mij beginnen zo langzamerhand gek te worden, want ik heb dit verhaal al talloze malen verteld. Dus ik beloof plechtig dat dit de laatste keer is. Daarna heb ik ze wel genoeg ‘door het slijk gehaald’. Ik was met mijn nichtje aan het shoppen en op mijn zoektocht naar nieuwe broeken belandden we in de H&M. Ik was hier al een paar keer eerder geweest met mijn hond Siërra, dus er was geen vuiltje aan de lucht, leek me. Bovendien kom ik heel vaak met mijn geleidehond in kledingwinkels… nooit problemen. Restaurants ja, daar willen ze nog wel eens gaan steigeren, maar kledingwinkels, nooit. Tot die bewuste dag dat ik voor het eerst met mijn nichtje ging shoppen. Een vrouw sprak ons aan en vertelde ons fijntjes dat mijn hond niet welkom was. “Grote honden maken alles stuk, alleen kleine hondjes mogen mee”. Dus ik heb rustig uitgelegd dat dit geen gewone hond is, maar dat ze me helpt. Nee, een grote hond is een grote hond, die mogen niet naar binnen. Ik heb het nog een keer uitgelegd, nu met iets meer klem, en me geroepen gevoeld haar te vertellen dat ze me op deze manier discrimineert. Ik mag dan wel een confrontatiemijdende meid zijn, ik kan verschrikkelijk slecht tegen dit soort onrecht en laat me niet zomaar wegsturen. Toen ze bleef volharden vroeg ik of ik haar manager kon spreken. Zij wás de manager, beweerde ze. “Goed, dan zou u moeten weten dat assistentiehonden moeten worden toegelaten in de winkel.” Nee hoor, de hond mocht niet binnen blijven. Toen waren we het beu. We hebben de broek waar ik mee stond ergens neergegooid en zijn subiet vertrokken. Bij de Zara heb ik vervolgens twee mooie broeken gescoord, ongehinderd door discriminerende ‘managers’.

Sorry-korting

Ondertussen appte mijn nichtje het hele verhaal naar haar moeder, mijn tante, die het er niet bij kon laten zitten en met het hoofdkantoor van de H&M belde. Die schrokken enorm van het gebeurde, zo vertelde ze me later. Ze kreeg excuses die ze aan ons kon doorgeven, de filiaalmanager werd op de hoogte gesteld en haar werd nog aangeraden om er ook nog een e-mail over te sturen. Dat deed ze en een paar dagen later had ze reactie van een al even geschrokken medewerker van de klantenservice, dat dit echt niet kon en nogmaals uitgebreide excuses. We zouden een bloemetje opgestuurd krijgen. Voor ons allebei een bos.

Nou, we hebben inderdaad de bloemen gekregen. Het was een bosje op handpalmformaat met een kaartje voor tien procent korting op… een artikel naar keuze. De tekst op het kaartje vond ik ook wel grappig: “Blijkbaar voldeed één van onze artikelen niet aan uw verwachtingen.” Een goed geïnformeerde PR-afdeling, of waarschijnlijker: een haastige, standaardboodschap. Ach, wie het kleine niet eert… Trouwens, mocht je het je afvragen, de vrouw die ons wegstuurde bleek niet de échte filiaalmanager te zijn, maar een manager in opleiding. Gezakt, lijkt ons.

Maar goed, voor mij is het dan nu echt klaar. Ik hoop dat die vrouw er goed op is aangesproken en dat dit me voorlopig niet meer overkomt, waar dan ook, want ik wordt er soms wel een beetje moe van. Ik ben niet zo’n rancuneus typ dat iedereen adviseert niet meer naar de H&M te gaan of er zelf niet meer wil komen hoor. Ze hebben het naar vermogen goed opgelost, zullen we maar zeggen. En tja, meestal koop ik mijn kleding toch tweedehands. Als ik dat niet doe word ik blijkbaar meteen afgestraft, haha!

Deel dit Bericht

Over Moor

Misschien denk je wel, nu je mijn blog zo ziet, daar heb je weer zo’n blogger met een visuele beperking die haar verhaal heel bijzonder vindt. Wat zou haar verhaal meer de moeite waard maken dan dat van de zo vele anderen die online te vinden zijn? Dan zeg ik: fair point, daar heb ik geen antwoord op. Ik vind mijn verhaal niet boeiend, maar ik schrijf nou eenmaal graag. En omdat het onbeleefd is om over de levens van anderen te schrijven, schrijf ik over mezelf. Je bent vrij om te gaan, maar blijf vooral! 🙂

Laat een Reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*
*