Wat een knalfeest!
Ik neem jullie mee naar het o zo vredige Ermelo, een rustig dorpje op de Veluwe. In deze stille, door bossen en heide omringde woonplaats, zijn de mensen uiterst vriendelijk en gebeurt regelmatig wat je op de meeste plekken in het land veel minder ziet: er wordt gestopt voor de witte stok! Ermelo, een oase van rust en bezinning, waar velen nog iedere zondag trouw naar de kerk gaan en tot voor kort geen enkele winkel op zondag de deuren opende.
Maar dan…
Dan breekt de tijd van oliebollen, champagne en nieuwjaarszoenen aan en is het over met de rust. Het eens zo vredige dorp verandert in een waar slagveld. Je kunt er de straat niet meer op gaan zonder om de paar seconden gepruttel, gesis of geknal te horen. En ik kan het weten, want ik was er afgelopen jaarwisseling, en niet voor de eerste keer. Wel was het mijn eerste jaarwisseling met mijn nieuwe hond Xena, en ik was natuurlijk vol spanning over hoe ze dat vuurwerkgeweld om ons heen zou opnemen. Het hele land lijkt immers mee te doen aan die gekte, en waarom ook niet? Het is maar één keer per jaar, toch? Eén keer per jaar mag je heus wel de beest uithangen, vernielen, brandstichten en mensen de stuipen op het lijf jagen, met alle mogelijke gevolgen van dien.
Angst
In Ermelo klopt, sinds enkele jaren, het hart van mijn sociale leven. Ik heb er een tijdje gewoond en daar heb ik een aantal hele leuke vrienden aan overgehouden die ik zo nu en dan bezoek. En zij bezoeken mij ook regelmatig, waar ik ook uithang. Het liefst kom ik op de woongroep waar ik vroeger woonde. Vanuit daar spreek ik af met anderen, ga terrasjes af of lekker lang wandelen op de hei. De meeste van genoemde vrienden zijn, net als ik, in meer of mindere mate visueel beperkt.
Als je slecht of niets ziet, kan vuurwerk echt wel een dingetje zijn. Sommigen durven amper nog naar buiten. Je ziet niet waar en hoe dichtbij het vuurwerk afgestoken wordt. Bovendien kunnen die onverwachtse geluiden desoriënterend werken. Maar daar staat de gemiddelde gelegenheidspyromaan niet bij stil, en waarom zou ie ook? Het is toch maar één keer per jaar? Het is traditie!
Mijn vriend houdt er ook niet van. Ook hij is, hoewel niet slechtziend, gevoelig voor hard geluid. De meest relaxte van ons drieën lijkt, tot mijn verbazing, Xena te zijn. Als we door de levensgevaarlijke straten van de woonwijk lopen richting de hei waar we met een vriend hebben afgesproken, lijkt het vuurwerk haar niet veel te doen. Af en toe kijkt ze op bij een harde knal, haar snuit ongetwijfeld getekend door die uitdrukking van onnozele verbazing die zo kenmerkend is voor jonge honden. Ze lijkt zich zo nu en dan aan het lawaai te ergeren. Al die knallen, die flitsen, en niet te vergeten de alles overheersende geur van buskruit. Soms kijkt ze een beetje sullig om zich heen, of versnelt ze met een nijdig geheven staart haar pas.
Nee, dit is niet de meest ideale tijd van het jaar voor een geleidehond en diens baasje. Siërra, mijn vorige hond, staat doodsangsten uit. Haar had ik het echt niet aan kunnen doen om zo lang met haar buiten te lopen, zelfs al zouden we daarna de hei op gaan. Het is voor mij een hele opluchting dat Xena het beter kan hebben.
Vuurwerkverbod?
Vroeger was ik dol op vuurwerk, echt. Ik vond het retenspannend als mijn vader en jongere zusje de potten en duizendklappers in onze achtertuin afstaken. Met een vuurwerksterretje in het rond zwaaien vond ik ook machtig mooi. Dat onze lieve kat Vlekje zich met oudjaarsavond niet liet zien en zich de hele nacht doodsbang verschool in de meterkast… ach, dat hoorde er gewoon bij. Even doorbijten poes, het is maar één keer per jaar. Maar naarmate de jaren verstreken nam mijn afkeer jegens vuurwerk toe. Je hoort zulke verschrikkelijke verhalen over verminkte dieren, gewonde hulpverleners en nog niet zo lang geleden dat afschuwelijke verhaal van een 12-jarig jongetje dat om kwam toen een klaphamer, niet eens zo dicht in zijn buurt, afging. En ja, vuurwerk is echt iets wat hoort bij oud-en-nieuw, maar dan stem ik toch voor door de gemeente geregelde vuurwerkshows. Dat lijkt me beter te realiseren dan een verbod op onverantwoordelijke dombo’s. Een kleine groep weliswaar, maar wel één die grote schade aanricht.
Verder had ik trouwens een heerlijke jaarwisseling met veel gezelligheid, eten en drank. En hoewel het alweer een paar dagen geleden is mag het volgens mij nog net: de beste wensen dus voor 2024 en hopelijk heb ik geen vuurwerkliefhebbende lezers weggejaagd, al meteen aan het begin van dit frisse, nieuwe jaar!