Gladheid, glijbanen en chloor

Moor/ november 7, 2023/ Avontuur, Er opuit, Slechtziend/ 1 reacties

Ben je wel eens als volwassene in het Tikibad geweest? Dit bij Duinrell horende waterpark is, voor zij die er van houden, een hysterisch walhalla van uiteenlopende glijbanen. Of ik mezelf tot een liefhebber moet rekenen, daar ben ik nog niet over uit. Ik was er vorige week voor de tweede keer. Mijn eerste keer was maar liefst zestien jaar geleden, toen ik nog een onschuldige tienjarige was. Het werd dus hoog tijd om weer een keertje te gaan, deze keer niet met mijn ouders en zussen, maar met mijn vriend en twee anderen. Heeft mijn tweede bezoek, nu als twintiger, me nog verhelderende inzichten over dit glijparadijs gebracht?

Zo veel prikkels…

Nu is het bezoeken van zo’n overdekt zwemparadijs als slechtziende een behoorlijke uitdaging. Een taststok of geleidehond mee naar binnen nemen is bijvoorbeeld niet te doen, dus ik was afhankelijk van de begeleiding van mijn lief Juriaan. Die doet dat natuurlijk met plezier, maar voor hem voelt het wel als een verantwoordelijkheid. Ik bedoel, één misstap en we gaan allebei onderuit op de spekgladde ondergrond. En dan is het Tikibad ook nog eens behoorlijk ingewikkeld. Niet alleen omdat het zo groot is, maar ook omdat er in de loop der jaren veel is bijgebouwd, met als resultaat dat het er stikt van de trapjes, stapjes en treedjes, de één nog onzichtbaarder dan de ander. Niet verwonderlijk dus dat ik voortdurend liep alsof ik een mijnenveld bewandelde.

En dan de constante beroeringen van de zintuigen. De teisterende, galmende herrie van mensen die plezier maken gecombineerd met het razen van water laat je oren niet met rust. De temperatuurverschillen van het water maken je huid bijna gevoelloos. De prikkelende geur van chloor neemt bezit van je neus en, in mijn geval, mijn ogen moeten de hele tijd op de niet zo hoge toppen van hun kunnen presteren. En dan heb je nog de weeïge smaak van zwembadwater in je mond als je, net zo onbezonnen als ik, gillend van een glijbaan gaat en een grote gulp water zodoende in je mond eindigt. Eigen schuld, klotsende longen. Ondanks alles trotseer ik met plezier deze kwellingen en uitdagingen. Ik ben nu eenmaal gek op water en het is het wat mij betreft allemaal waard.

Een angst overwonnen

Ik beschouw mezelf als een echte thrillseeker, normaal gesproken dan. Zonder al te veel aarzeling ga ik in de meest gewelddadige kermisattractie en neem ik plaats in de hoogste achtbaan. Bij glijbanen ben ik daarentegen iets terughoudender. Je zit niet vast, maar schiet ongecontroleerd en ook nog eens half naakt door een glibberige buis vol bochten en kronkels die ik meestal niet of te laat zie aankomen. Dit had als resultaat dat ik in één van de minder heftige glijbanen toch keihard mijn hoofd heb gestoten in een bocht die ik te laat opmerkte. Ook zijn er glijbanen die zo ziek snel gaan, dat je een bepaalde houding moet aannemen tijdens het glijden. Liggend op je rug, met je benen gestrekt naast elkaar en je armen onder je hoofd om het te beschermen. Dit staat aangegeven bij de glijbanen, maar ja… Juriaan legde me deze houding gelukkig uit bij een glijbaan, zo één waarbij je uit een soort trechter naar beneden valt in een bad. Helaas begreep ik hem niet helemaal, waardoor ik dacht dat ik die houding alleen bij het laatste stukje, voordat ik door de trechter viel, moest aannemen. Ik eindigde de glijpartij met een stijve nek.
“Moest die houding vanaf het begin al?”, vroeg ik daarna nogal onnozel.
“Eh… ja…”

Tijdens mijn bezoek aan het Tikibad in 2007 waren er twee glijbanen die ik never nooit durfde te doen: de Flits en de Blits. Na alle horrorverhalen die ik erover had gehoord, zoals dat je bijna kaarsrecht naar beneden ging, had ik besloten dat dit te veel van het goede voor me was. Toch is het altijd een heel klein beetje aan me blijven knagen en dus besloot ik ze nu, zestien jaar later, alsnog te doen. En ja hoor, daar ging ik, nog net niet met trillende benen richting de gevreesde glijbanen. Naar adem snakkend en gedesoriënteerd, maar ook euforisch en voldaan, schoot ik de glijbanen uit. Ik heb ze later nog eens gedaan, genietend van de adrenalinekick, maar angstvallig mijn adem inhoudend, omdat ik bij één van de glijbanen bijna stikte in de plenzen water die over me heen golfden.

Restaurantramp

We hadden een tijdslot van vier uur, van vier uur ’s middags tot acht uur ’s avonds, dus precies tijdens etenstijd. Daarom hadden we besloten om te gaan ‘dineren’ in het restaurant van het Tikibad. Geen van ons vieren had een culinair hoogstandje verwacht, maar dit was wel heel erg. Het begon met de snackmuur, die gevuld was met het gebruikelijke frituurvoedsel. Op zich niks mis mee, maar dat ding werkte niet. Je kon contactloos betalen, dus wij blij onze Apple Watch gebruiken. Na keurig betaald te hebben gingen de klepjes van het gekozen eten niet open, allemaal niet. Hoe we ook trokken en duwden, niets gebeurde er. Het restaurantpersoneel was ook niet bepaald hulpvaardig of toeschietelijk. Dat was ook te merken tijdens het bestellen van de friet, wat wel bij een medewerker moest gebeuren. Ik vroeg of ze ook vegetarische keuzes hadden, afgezien van de kaassoufflé’s, maar kreeg geen antwoord. Of hij hoorde me niet door de drukte, maar dan waren al die medewerkers die er rondliepen blijkbaar doof door het zwembadlawaai… geen idee. Anyway, na ons patatje verorberd te hebben gingen we het maar nog een keer proberen met de snackmuur. Daar aangekomen bleek de kaassoufflé-unit een storing te hebben, waardoor we er zonder te betalen twee kaassoufflé’s uit konden halen. Normaal zouden we, brave burgers die we zijn, keurig naar de kassa lopen om dit aan te geven. Maar na zo onvriendelijk bejegend te zijn, het niet-werkende betaalsysteem van de snackmuur waarvan we toen nog niet zeker waren of het bedrag van de burger die niet kwam wel of niet was afgeschreven, en de duizelingwekkend dure friet, waren we er behoorlijk klaar mee. En oh ja, één van die kaassoufflé’s was helemaal zwart aan één kant.

Ondanks de aanslag op mijn zintuigen en de rampzalige restaurantervaring, hebben we een fantastische vier uur gehad. We zijn van ongelofelijk veel gave glijbanen geweest. Mijn favoriet was die waarbij je samen in een band naar beneden roetsjt. Je giert zo snel door de bochten dat je bijna omvalt, zonder je hoofd te stoten of het halve zwembad binnen te krijgen. En dan doe je de glijbaan ook nog eens gezellig samen in zo’n duoband. We hebben de avond relaxt afgesloten in het bubbelbad. Dus, is zo’n bezoekje voor herhaling vatbaar? Jazeker, ooit. Is het te doen voor zeer slechtziende of blinde mensen? Op zich wel, mits je tegen de prikkels kunt en goed begeleid wordt. Echt waar Duinrell, arceer sommige van jullie trapjes en stapjes, want nu zijn ze voor mensen die geen diepte zien behoorlijk link!