In beweging blijven
Je hebt maar één lichaam, en daar moet je goed voor zorgen. Dat is iets waar ik continu, tot op het vermoeiende af soms, mee bezig ben. Het is daarom dat het me pijn doet als naasten een sigaret opsteken, ik het drinken van alcohol, in strijd met mijn achternaam, binnen de perken probeer te houden, over het algemeen op mijn voeding let en regelmatig naar de sportschool ga. En dat laatste is nogal een dingetje. Met mijn geringe gezichtsvermogen is een sportschoolbezoek namelijk niet zo vanzelfsprekend. Nu heb ik een sportschool op loopafstand gevonden waar ik fantastisch begeleid word. Helaas was ik daar deze week vanwege mijn verhuizing voor het laatst.
Personal trainer
Een jaar geleden raapte ik de moed bijeen om mezelf voor te stellen bij een sportschool. Met een woontrainer had ik de opties in mijn buurt bekeken en uiteindelijk kwamen we uit bij een kleine sportschool op twintig minuten lopen van mijn huis. Een kennis van mij, die volledig blind is en in dezelfde straat woont, sport daar ook en hij is zeer tevreden. Dus ik met mijn woontrainer en geleidehond richting sportschool om mijn situatie uit te leggen. Ik wil graag aan mijn lichamelijke conditie werken, maar ik ben zeer slechtziend en heb dus wat moeite met het bedienen van de machines.
“Oh, daar hebben we wel iemand voor hoor!”, zei de eigenaar meteen, blijverrast met een hond in zijn sportschool.
Een week later maakte ik kennis met mijn toekomstige personal trainer: een opgewekte, temperamentvolle Antilliaan die gelijk al bij mijn eerste ontmoeting dwars door me heen leek te kijken. Ik vertelde kort wat over mezelf en vooral wat ik van hem nodig had. We spraken een prijs af en vijf minuten na binnenkomst stond ik alweer buiten, met onze eerste afspraak gepland voor over een week.
Hoewel ik een heel goed gevoel had bij de trainer, was ik de eerste keer wel nerveus. Ik ging in mijn eentje sporten op een plek waar ik niemand kende, en waarvan ik de route er naartoe pas zeer recent in mijn geheugen had geprent. Ik wist niet wat ik kon verwachten en hoe het sporten me zou vergaan. Maar na die eerste keer voelde ik me zo ontzettend goed. Ik had al maanden niet meer fatsoenlijk kunnen sporten. Voor ik naar Weesp verhuisde woonde ik op een woongroep voor blinde en slechtziende jongeren, waar een sportruimte met loopband, crosstrainer, fiets, roeimachine en gewichten altijd tot mijn beschikking stond. Na mijn verhuizing viel ik in een soort gat. Dankzij mijn hond haalde ik mijn dagelijkse aantal stappen wel, maar ik wilde zo graag mijn spieren weer voelen jammeren. Nou, dat kreeg mijn trainer wel voor elkaar. Het leuke is ook dat ik na een aantal keer het verschil begon te merken. Niet alleen voelde ik bijna hoe mijn spiermassa toenam, ik had ook steeds minder last van spierpijn. Waar ik in het begin nauwelijks kon bewegen zonder te voelen dat ik leefde, merkte ik er na een keer of vier nauwelijks nog wat van. Ook was ik na verloop van tijd steeds minder moe en had ik na het sporten zo waar nog energie om andere dingen te doen. Ook voelde ik me na iedere keer zo fit en voldaan dat het de tijd, pijn en moeite meer dan waard was.
Onbeperkt sporten(?!)
Ik heb een jaar lang onder de bezielende leiding van mijn trainer mogen sporten. Gevleugelde uitspraken als ‘genieten van die pijn’ en ‘hij staat niet te zwaar toch, je bent sterk’, vlogen me regelmatig om de oren, waar ik me erg door liet amuseren en motiveren. De verhuizing maakte hier een einde aan. Twee keer per week op en neer vanuit Huizen naar Weesp is gewoon veel te tijdrovend, helaas. Maar wat nu? Toegankelijk en veilig sporten is voor mensen met een (visuele) beperking soms helaas toch wel een issue. Regelmatig lees ik erover in Facebookgroepen waar ik lid van ben. Mensen willen heel graag, maar waar en hoe dan? Niet alle sportscholen kunnen of willen voor een redelijk tarief goede persoonlijke begeleiding bieden. En dan moet het ook nog te doen zijn om er zelfstandig te komen. Natuurlijk is de sportschool niet de enige mogelijkheid. Sinds kort ga ik af en toe zwemmen met mijn vriend Juriaan. Dat is echt geweldig, ik zwem maar een eind weg, en hij zwemt er achteraan, al coachend: “rechts houden, meer naar rechts… Moor, iets meer naar rechts”, om me in de baan te houden, met dat engelengeduld van hem waar ik alleen maar van kan dromen. Ik hoop dat samen zwemmen in de toekomst vaker te gaan doen om een beetje in vorm te blijven, en omdat het supergezellig is natuurlijk. Hardlopen heb ik ook overwogen, maar dat is in je eentje als zeer slechtziende ook vrij eng. Er bestaat een initiatief waarbij je als visueel beperkte een hardloopbuddy kunt zoeken, maar dan moet je een in de meeste gevallen volslagen onbekende gaan vertrouwen. En laat ik maar niet beginnen over sporten als tennis of basketbal.
Om niet in een negatieve draaikolk van onmogelijkheden te belanden, sluit ik dit stuk tekst graag af met een positief geluid: er bestaan ook sporten die speciaal zijn bedacht voor mensen met een visuele beperking. Bijvoorbeeld: goalbal. Iedereen ligt (en zij die nog wat kunnen zien geblinddoekt) op hun buik. Er zijn twee teams die ieder een muur van de zaal verdedigen, en je moet bij elkaar proberen te scoren met een rinkelende bal. Voor de diehard fans: sorry als ik het een beetje onbeholpen uitleg, maar mijn gymlessen zijn alweer van een tijdje geleden. En dan heb je ook nog showdown: een soort pingpong, maar dan ook zonder zicht, met een balletje dat geluid maakt en een tafel met opstaande randen. Wie weet zit er zo’n vereniging bij mij inde buurt… ik kan er altijd even naar kijken. Hoe dan ook, ik denk dat ik het voorlopig nog even bij lange wandelingen met mijn hond en af en toe zwemmen met mijn wederhelft houd.