We leerden elkaar kennen op Dribbel, een peuterspeelzaal voor blinde en slechtziende kleintjes in Amsterdam. Nu woonde ik niet in Amsterdam, maar het was de dichtstbijzijnde peuterspeelzaal voor visueel beperkten. Mijn moeder reed me drie keer per week op en neer naar Dribbel, waar ze zijn moeder ontmoette. De twee werden vriendinnen en dus gingen we, zoals dat dan gaat,
Vroeger, in mijn tienertijd, was ik ontzettend mensenschuw. Wanneer ik niet op school was bracht ik mijn dagen op mijn zolderkamer door, Skypend met mijn besties, huiswerk makend en dagdromend. Ik ging vrij zelden er op uit, al helemaal niet in mijn eentje. Dat vond ik toen wel prima, ik vermaakte me best. Toch is dat helemaal veranderd toen ik
Ze staan weer eens te posten bij de ingang van de supermarkt die we geregeld bezoeken. De toon waarmee ze voorbijgangers aanspreken is veelal dwingend of smekend. In het begin wilde ik altijd blijven staan, een praatje maken, luisteren naar hun verhaal. Ik was dan behoorlijk geërgerd als Jur me snel langs hen wilde loodsen. Maar nu ik hier zelf