We hebben de jaarwisseling weer overleefd. En met we bedoel ik mijn naasten en ik, want helaas zijn er zoals ieder jaar weer wat veel te jonge vuurwerkslachtoffers te betreuren. Hoeveel gewonden en doden er ook vallen, hoeveel verminkingen en branden er worden gecreëerd, de gemiddelde gelegenheidspyromaan neemt zijn verantwoordelijkheid maar niet. Daarom tel ik mijn zegeningen, en mijn vingers
Zelfstandig wonen is als je een beperking hebt lang niet altijd een optie. Ik heb veel (tussen)stappen moeten zetten voordat ik kwam waar ik nu ben. Van een beschermde jeugd bij ouders, waarbij er voor je wordt gekookt en schoongemaakt, moet je alles plotseling zelf doen wanneer je het huis uit gaat. Niet te doen als je nauwelijks wat ziet.
Niet schrikken hoor, daar ben ik weer! Ik verdween zonder aankondiging van je digitale netvlies en nu, twee maanden later, keer ik wederom zonder aankondiging vooraf terug. Ik zou graag met een paar goede redenen komen waarom ik zo lang radiostilte heb ingelast. Helaas heb ik die niet, alleen de clichés, dat ik echt heel druk ben geweest en geen
Hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd lijkt te gaan. Ik weet niet of ik die wijsheid zelf heb verzonnen of dat deze uit de koker van een briljantere geest komt, maar het is sowieso waar. Toen ik nog een klein meisje was zweefde ik, als ik er nu op terug kijk dan, eindeloos in een tijdloze mist van
Er was een tijd, nog niet eens zo lang geleden, dat ik me losmaakte van mijn ouders, begeleiders en huisgenoten en op mezelf ging wonen. Goed, de eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik nog wel begeleiding kreeg, maar dat was slechts een paar uur per week. Ik had een plekje helemaal voor mij alleen, dat ik helemaal naar eigen
Het lijkt er op dat het eindelijk gaat gebeuren! De zomer is nu toch echt begonnen. En na al die natte, grauwe weken hebben we het ook wel verdiend, niet waar? Ik kan niet wachten tot de temperatuur dagen achter elkaar boven de twintig graden blijft, de zon volop gaat schijnen en we weer veel naar buiten kunnen. Want ik
“Wat knap zeg, dat je zo zelfstandig met het OV kunt reizen”, krijg ik regelmatig te horen van goedbedoelende vreemden. Ik begrijp uiteraard dat dit complimenteus bedoelt is, maar vaak komt het ietwat denigrerend op me over. Knap? Hoezo? Ik hoef alleen maar in te stappen, de machinist doet al het werk! Toch zeg ik dat soort dingen niet, want
Als je aan iemand met vijf complete zintuigen vraagt wat deze persoon erger zou vinden: blind zijn of doof, dan hoor je, vind ik, opvallend vaak dat men blind zijn veel erger vindt. Men zegt dat in mijn beleving vaak zonder aarzelen. Geen geluiden horen is een stuk minder erg dan helemaal niet meer kunnen zien. Het verbaast me elke
Het is alweer een half jaar geleden dat Siërra, mijn eerste geleidehond, met pensioen ging. Dit noodzakelijke maar droevige afscheid was het startsein voor dit blog. Sindsdien is er veel gebeurd. Ik begin meer en meer een team te worden met mijn nieuwe hond Xena en we hebben alweer het nodige meegemaakt. Drie musicals, een weekendje weg, naar de bioscoop,
Ziekenhuizen, sommigen zien ze dagelijks van binnen, anderen fietsen er hooguit langs. Ik ken genoeg mensen met een beperking aanverwant aan die van mij die de ziekenhuizen plat lopen. Soms voor oogonderzoeken, maar vaker ook omdat hun visuele beperking deel uitmaakt van een complexere aandoening waar meer medische klachten bij komen kijken. Ik prijs mezelf dan ook gelukkig met mijn
Wat kan er toch veel veranderen in een jaar tijd! Zo’n jaar gaat razendsnel, maar tegelijkertijd kan er in die twaalf maanden zo veel gebeuren! Denk maar eens terug: waar was jij vorig jaar op deze dag? Wat deed je precies? Zat je misschien in een compleet andere levensfase? De kans is groot dat je niet meer precies weet wat