Ik ben altijd al gefascineerd geweest door de werking van het menselijk lichaam in het algemeen, en dat van mij in het bijzonder. Misschien juist omdat mijn visus het zo faliekant laat afweten, ben ik erg dankbaar voor alles wat wel goed lijkt te werken. Mijn hartslag is wat hoog, maar niets ongewoons. Bloedsuiker en cholesterol zijn prima in orde,
Te samen met de naweeën van de winter waart er een griepgolf door ons land. Collega na collega wordt geveld Ons team is al geruime tijd niet meer op volle sterkte. Als de één terugkomt, valt de ander uit. Vol trots verkondig ik tegen een paar collega’s dat ik nooit ziek word. Diezelfde avond begint de keelpijn op te zetten.
We leerden elkaar kennen op Dribbel, een peuterspeelzaal voor blinde en slechtziende kleintjes in Amsterdam. Nu woonde ik niet in Amsterdam, maar het was de dichtstbijzijnde peuterspeelzaal voor visueel beperkten. Mijn moeder reed me drie keer per week op en neer naar Dribbel, waar ze zijn moeder ontmoette. De twee werden vriendinnen en dus gingen we, zoals dat dan gaat,
We hebben de jaarwisseling weer overleefd. En met we bedoel ik mijn naasten en ik, want helaas zijn er zoals ieder jaar weer wat veel te jonge vuurwerkslachtoffers te betreuren. Hoeveel gewonden en doden er ook vallen, hoeveel verminkingen en branden er worden gecreëerd, de gemiddelde gelegenheidspyromaan neemt zijn verantwoordelijkheid maar niet. Daarom tel ik mijn zegeningen, en mijn vingers
Hoera, Xena en ik zijn ruim een jaar samen! En vorige maand vierde ze alweer haar derde verjaardag. Of nou ja, wij vierden die, zij had gewoon een superdag met haar maatje Ringo, die overigens precies dezelfde dag geboren is als zij, hoewel ze geen familie zijn. Ik loop nu al bijna acht jaar met een blindengeleidehond en heb een
Dat leven met een (visuele) beperking soms een tikkie ingewikkeld is, is geen nieuws. Toch zijn het heel vaak niet alleen de voor de hand liggende, praktische ongemakken die het ons moeilijk maken. Het heeft minstens net zo veel, dan wel niet meer, impact op je leven hoe er met je wordt omgegaan. Je wordt onwijs vaak onderschat, overschat, veroordeeld,
Hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd lijkt te gaan. Ik weet niet of ik die wijsheid zelf heb verzonnen of dat deze uit de koker van een briljantere geest komt, maar het is sowieso waar. Toen ik nog een klein meisje was zweefde ik, als ik er nu op terug kijk dan, eindeloos in een tijdloze mist van
Er was een tijd, nog niet eens zo lang geleden, dat ik me losmaakte van mijn ouders, begeleiders en huisgenoten en op mezelf ging wonen. Goed, de eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik nog wel begeleiding kreeg, maar dat was slechts een paar uur per week. Ik had een plekje helemaal voor mij alleen, dat ik helemaal naar eigen
Je kent het misschien wel: van die gel die je op pijnlijke gewrichten en spieren aanbrengt. Eerst begint het te gloeien en te branden, waarna de verlichting volgt. Dat is zelfspot voor mij. Het laat me branden, maar daarna voel ik me vaak beter. Zelfspot is mijn wapen tegen de vaak op de loer liggende verbittering, en vaker nog, tegen
Het is een punt van discussie dat niet alleen bij mij thuis voor beroering zorgt, maar sinds een jaar of wat ook op mijn werk speelt: afval scheiden. Ik zou dit met mijn groene hart natuurlijk van harte moeten toejuichen, en dat doe ik ook, maar in beperkte maten. Want man… het is soms toch tamelijk ingewikkeld allemaal. Wat moet
Het is een volstrekt normale zondag in maart wanneer een levendige, bruisende wijk in Den Haag een vreemde metamorfose doormaakt. Er daalt een merkwaardige stilte neer over deze anders zo rumoerige buurt, straten zijn afgezet met dranghekken en langs de stoeprand staat een ambulancemotor eenzaam te wachten tot de plicht roept. Er is vrijwel niemand op straat. Het lijkt bijna
Als je aan iemand met vijf complete zintuigen vraagt wat deze persoon erger zou vinden: blind zijn of doof, dan hoor je, vind ik, opvallend vaak dat men blind zijn veel erger vindt. Men zegt dat in mijn beleving vaak zonder aarzelen. Geen geluiden horen is een stuk minder erg dan helemaal niet meer kunnen zien. Het verbaast me elke
Het is alweer een half jaar geleden dat Siërra, mijn eerste geleidehond, met pensioen ging. Dit noodzakelijke maar droevige afscheid was het startsein voor dit blog. Sindsdien is er veel gebeurd. Ik begin meer en meer een team te worden met mijn nieuwe hond Xena en we hebben alweer het nodige meegemaakt. Drie musicals, een weekendje weg, naar de bioscoop,
Wat kan er toch veel veranderen in een jaar tijd! Zo’n jaar gaat razendsnel, maar tegelijkertijd kan er in die twaalf maanden zo veel gebeuren! Denk maar eens terug: waar was jij vorig jaar op deze dag? Wat deed je precies? Zat je misschien in een compleet andere levensfase? De kans is groot dat je niet meer precies weet wat
De Koopgoot in Rotterdam wordt overspoeld door winkelend publiek. De menigte struint in een gestage stroom langs de feestelijk verlichte winkels, met alle afgedraaide kerstklassiekers galmend in de oren. Dat het woensdagmiddag is en al donker doet niets af aan de drukte. Mijn vriend en ik lopen er tussen, voortgedreven door het verlangen om dat ene speciale cadeau te vinden