Dat leven met een (visuele) beperking soms een tikkie ingewikkeld is, is geen nieuws. Toch zijn het heel vaak niet alleen de voor de hand liggende, praktische ongemakken die het ons moeilijk maken. Het heeft minstens net zo veel, dan wel niet meer, impact op je leven hoe er met je wordt omgegaan. Je wordt onwijs vaak onderschat, overschat, veroordeeld,
Ouderdom komt met gebreken, en helaas gaat het bij prachtige dieren als honden ontzettend snel. Zo kan ik me nog levendig herinneren hoe Siërra zo’n vijf jaar geleden als een onuitputtelijke bron van energie eindeloos kon blijven spelen. Nu is ze nog steeds gek op rennen en dollen met andere honden, maar houdt ze het toch een stuk minder lang
Het is een volstrekt normale zondag in maart wanneer een levendige, bruisende wijk in Den Haag een vreemde metamorfose doormaakt. Er daalt een merkwaardige stilte neer over deze anders zo rumoerige buurt, straten zijn afgezet met dranghekken en langs de stoeprand staat een ambulancemotor eenzaam te wachten tot de plicht roept. Er is vrijwel niemand op straat. Het lijkt bijna
Ziekenhuizen, sommigen zien ze dagelijks van binnen, anderen fietsen er hooguit langs. Ik ken genoeg mensen met een beperking aanverwant aan die van mij die de ziekenhuizen plat lopen. Soms voor oogonderzoeken, maar vaker ook omdat hun visuele beperking deel uitmaakt van een complexere aandoening waar meer medische klachten bij komen kijken. Ik prijs mezelf dan ook gelukkig met mijn
Je hebt maar één lichaam, en daar moet je goed voor zorgen. Dat is iets waar ik continu, tot op het vermoeiende af soms, mee bezig ben. Het is daarom dat het me pijn doet als naasten een sigaret opsteken, ik het drinken van alcohol, in strijd met mijn achternaam, binnen de perken probeer te houden, over het algemeen op