Het was vorige week opvallend stil in onze bedrijfskantine. Dit kwam ongetwijfeld door uitgelopen vergaderingen, afspraken buiten de deur of de voorjaarsvakantie, maar het kan ook goed zijn dat er een andere reden voor was. Ter eren van de Nationale Week zonder Vlees en Zuivel werd er door de catering hoofdzakelijk plantaardig voedsel aangeboden. En zoiets werkt bij sommigen als
Vroeger, in mijn tienertijd, was ik ontzettend mensenschuw. Wanneer ik niet op school was bracht ik mijn dagen op mijn zolderkamer door, Skypend met mijn besties, huiswerk makend en dagdromend. Ik ging vrij zelden er op uit, al helemaal niet in mijn eentje. Dat vond ik toen wel prima, ik vermaakte me best. Toch is dat helemaal veranderd toen ik
Een museum bezoeken met een visuele beperking lijkt in de ogen van sommigen tamelijk zinloos, maar in veel gevallen is dat absoluut niet zo. Er zijn genoeg plaatsen waar kunst wordt getoond zonder dat alleen het visuele zintuig wordt geprikkeld. In de serie ‘Kunst binnen handbereik’ bezoek ik tentoonstellingen of rondleidingen die door musea in het hele land worden georganiseerd
De hoofdstad van ons land is voor veel mensen the place to be, maar dat geldt zeker niet voor mij. Voor een dagje is het leuk, maar aan het eind ervan ben ik maar al te blij die hysterisch drukke plek achter me te kunnen laten. Amsterdam is zo’n plek waar je de gekste dingen meemaakt, waarschijnlijk omdat een enorme
Niet schrikken hoor, daar ben ik weer! Ik verdween zonder aankondiging van je digitale netvlies en nu, twee maanden later, keer ik wederom zonder aankondiging vooraf terug. Ik zou graag met een paar goede redenen komen waarom ik zo lang radiostilte heb ingelast. Helaas heb ik die niet, alleen de clichés, dat ik echt heel druk ben geweest en geen
Als er iets mis gaat, dan is dat vaak niet opzichzelfstaand. Nee, dan gaat het geregeld van alle kanten fout. Je kent ze wel: die maandagochtenden waarop niets lukt. Je raakt van alles kwijt waardoor je te laat komt, de computer heeft net zo ’n zin om weer te gaan werken als jij en geeft er al snel de brui
Je kent het misschien wel: van die gel die je op pijnlijke gewrichten en spieren aanbrengt. Eerst begint het te gloeien en te branden, waarna de verlichting volgt. Dat is zelfspot voor mij. Het laat me branden, maar daarna voel ik me vaak beter. Zelfspot is mijn wapen tegen de vaak op de loer liggende verbittering, en vaker nog, tegen
Op een afgelegen locatie ergens in Blaricum staan tientallen pakketdozen mistroostig op elkaar gestapeld, wachtend op hun rechtmatige eigenaars. Eén van die eigenaars, ben ik. Mijn tante parkeert de auto. Ik moest haar wel mee vragen, want met het OV afreizen naar dit sombere niets is geen optie. We lopen naar binnen en na eerst een paar minuten hardgrondig genegeerd
Het is een punt van discussie dat niet alleen bij mij thuis voor beroering zorgt, maar sinds een jaar of wat ook op mijn werk speelt: afval scheiden. Ik zou dit met mijn groene hart natuurlijk van harte moeten toejuichen, en dat doe ik ook, maar in beperkte maten. Want man… het is soms toch tamelijk ingewikkeld allemaal. Wat moet
Ik zeg altijd maar zo: het is niet mijn beperking die mij beperkt, maar hoe mensen in mijn omgeving ermee omgaan. Ik ben in staat om mezelf prima te redden, om op mijn manier alles uit het leven te halen en ervan te genieten en ja, ik zal nooit kunnen autorijden en zelfstandig winkelen is een enorme uitdaging, maar als
Ik neem jullie mee naar het o zo vredige Ermelo, een rustig dorpje op de Veluwe. In deze stille, door bossen en heide omringde woonplaats, zijn de mensen uiterst vriendelijk en gebeurt regelmatig wat je op de meeste plekken in het land veel minder ziet: er wordt gestopt voor de witte stok! Ermelo, een oase van rust en bezinning, waar
Sinds kort duikt het overal op. Sommigen noemen het een plaag, anderen vinden het de uitvinding van de eeuw. Eén ding is zeker: het wordt zo langzamerhand steeds meer geïntegreerd in onze (digitale) levens. Bijna iedereen heeft er onderhand wel iets over gezegd of geschreven, dus nu is het mijn beurt. Riemen vast, want ik deel met genoegen mijn visie
Het zal je vast niet ontgaan zijn: we mochten afgelopen woensdag weer naar de stembus om onze Tweede Kamer te vullen. Hoewel ik iedere keer trouw gebruikmaak van dit democratische voorrecht, heb ik echt een hekel aan verkiezingstijd. Via alle mogelijke media word je doodgegooid met de veelbelovende ‘we gaan het land beter maken’ propaganda van politici, gaat met je
Verhuizen, het blijft iets merkwaardigs. Ik heb het de afgelopen vijf jaar drie keer moeten doen en tja, het went nooit. Verhuizen is alsof je op de resetknop van je leven drukt. Spullen die je al tijden kwijt bent, vind je terug, terwijl spullen die je altijd binnen handbereik had, ineens spoorloos verdwijnen. In mijn geval is er niet alleen
Over een kleine twee weken is het zover, dan ga ik verhuizen. Na anderhalf jaar met veel plezier in mijn comfortabele appartementje op drie hoog gewoond te hebben, wordt het tijd om de boel in te pakken. Hoewel het weer een nieuwe fase in mijn leven gaat zijn en ik een voorstander ben van vooruitgaan en vernieuwing, verhuis ik toch