Stel je voor, het is een doodgewone maandagochtend. Je logt in op je digitale werkplek en komt er tot je schrik achter dat je beeldscherm raar doet. Je kunt er bijna niets op zien en het doet pijn aan je ogen. Blijkbaar ben jij de enige die er last van heeft, je collega’s merken er niets van. Ook de helpdesk
De zon laat zich steeds vaker zien en de winterkleding kan weer onderin de kast worden opgeborgen. Het verlangen om er op uit te trekken, veel buiten te zijn en nieuwe plaatsen te verkennen, steekt steeds vaker de kop op. Ik ben sowieso al een buitenmens, maar nu de zon zo lekker schijnt en de vogels vrolijk fluiten in de
Ik ben altijd al gefascineerd geweest door de werking van het menselijk lichaam in het algemeen, en dat van mij in het bijzonder. Misschien juist omdat mijn visus het zo faliekant laat afweten, ben ik erg dankbaar voor alles wat wel goed lijkt te werken. Mijn hartslag is wat hoog, maar niets ongewoons. Bloedsuiker en cholesterol zijn prima in orde,
Verborgen in een stille zijstraat ergens in De Pijp In Amsterdam, ligt een heus hondencafƩ. Mensen mogen er wel naar binnen, maar bij voorkeur onder begeleiding van een kwispelende viervoeter. Overdag kun je er binnentrippelen voor een heerlijke versnapering, als je mens het toelaat. Naar deze ervaring was ik al lang benieuwd, dus toen we voor familiebezoek in de hoofdstad
Te samen met de naweeĆ«n van de winter waart er een griepgolf door ons land. Collega na collega wordt geveld Ons team is al geruime tijd niet meer op volle sterkte. Als de Ć©Ć©n terugkomt, valt de ander uit. Vol trots verkondig ik tegen een paar collega’s dat ik nooit ziek word. Diezelfde avond begint de keelpijn op te zetten.
De sfeer zit er goed in op het Malieveld. Uit speakers klinkt opzwepende muziek, waar een DJ vrolijk overheen babbelt met teksten als: “wij zetten ons vanavond in Voor KWF. Succes alle lopers!” Overal zwerven mensen rond waarvan er veel rode of oranje T-shirts dragen, terwijl de laatste zonnestralen het tafereel in een rossige gloed dompelen. Tussen de drommen mensen
Het was vorige week opvallend stil in onze bedrijfskantine. Dit kwam ongetwijfeld door uitgelopen vergaderingen, afspraken buiten de deur of de voorjaarsvakantie, maar het kan ook goed zijn dat er een andere reden voor was. Ter eren van de Nationale Week zonder Vlees en Zuivel werd er door de catering hoofdzakelijk plantaardig voedsel aangeboden. En zoiets werkt bij sommigen als
We leerden elkaar kennen op Dribbel, een peuterspeelzaal voor blinde en slechtziende kleintjes in Amsterdam. Nu woonde ik niet in Amsterdam, maar het was de dichtstbijzijnde peuterspeelzaal voor visueel beperkten. Mijn moeder reed me drie keer per week op en neer naar Dribbel, waar ze zijn moeder ontmoette. De twee werden vriendinnen en dus gingen we, zoals dat dan gaat,
Vroeger, in mijn tienertijd, was ik ontzettend mensenschuw. Wanneer ik niet op school was bracht ik mijn dagen op mijn zolderkamer door, Skypend met mijn besties, huiswerk makend en dagdromend. Ik ging vrij zelden er op uit, al helemaal niet in mijn eentje. Dat vond ik toen wel prima, ik vermaakte me best. Toch is dat helemaal veranderd toen ik
Ze staan weer eens te posten bij de ingang van de supermarkt die we geregeld bezoeken. De toon waarmee ze voorbijgangers aanspreken is veelal dwingend of smekend. In het begin wilde ik altijd blijven staan, een praatje maken, luisteren naar hun verhaal. Ik was dan behoorlijk geƫrgerd als Jur me snel langs hen wilde loodsen. Maar nu ik hier zelf
Een museum bezoeken met een visuele beperking lijkt in de ogen van sommigen tamelijk zinloos, maar in veel gevallen is dat absoluut niet zo. Er zijn genoeg plaatsen waar kunst wordt getoond zonder dat alleen het visuele zintuig wordt geprikkeld. In de serie ‘Kunst binnen handbereik’ bezoek ik tentoonstellingen of rondleidingen die door musea in het hele land worden georganiseerd
Bij samenwonen horen de nodige grote en minder grote veranderingen. Hierover schreef ik al in deel 1 van deze serie, over het verplaatsen van je verleden naar een nieuwe plek, in deel 2 over het regelen van bepaalde administratieve zaken en in deel 3 over het samen bestieren van een huishouden. Maar nu het stof van de verhuizing is neergedaald
We hebben de jaarwisseling weer overleefd. En met we bedoel ik mijn naasten en ik, want helaas zijn er zoals ieder jaar weer wat veel te jonge vuurwerkslachtoffers te betreuren. Hoeveel gewonden en doden er ook vallen, hoeveel verminkingen en branden er worden gecreƫerd, de gemiddelde gelegenheidspyromaan neemt zijn verantwoordelijkheid maar niet. Daarom tel ik mijn zegeningen, en mijn vingers
Hoera, Xena en ik zijn ruim een jaar samen! En vorige maand vierde ze alweer haar derde verjaardag. Of nou ja, wij vierden die, zij had gewoon een superdag met haar maatje Ringo, die overigens precies dezelfde dag geboren is als zij, hoewel ze geen familie zijn. Ik loop nu al bijna acht jaar met een blindengeleidehond en heb een
De hoofdstad van ons land is voor veel mensen the place to be, maar dat geldt zeker niet voor mij. Voor een dagje is het leuk, maar aan het eind ervan ben ik maar al te blij die hysterisch drukke plek achter me te kunnen laten. Amsterdam is zo’n plek waar je de gekste dingen meemaakt, waarschijnlijk omdat een enorme