Sinds kort duikt het overal op. Sommigen noemen het een plaag, anderen vinden het de uitvinding van de eeuw. Eén ding is zeker: het wordt zo langzamerhand steeds meer geïntegreerd in onze (digitale) levens. Bijna iedereen heeft er onderhand wel iets over gezegd of geschreven, dus nu is het mijn beurt. Riemen vast, want ik deel met genoegen mijn visie
Het zal je vast niet ontgaan zijn: we mochten afgelopen woensdag weer naar de stembus om onze Tweede Kamer te vullen. Hoewel ik iedere keer trouw gebruikmaak van dit democratische voorrecht, heb ik echt een hekel aan verkiezingstijd. Via alle mogelijke media word je doodgegooid met de veelbelovende ‘we gaan het land beter maken’ propaganda van politici, gaat met je
Verhuizen, het blijft iets merkwaardigs. Ik heb het de afgelopen vijf jaar drie keer moeten doen en tja, het went nooit. Verhuizen is alsof je op de resetknop van je leven drukt. Spullen die je al tijden kwijt bent, vind je terug, terwijl spullen die je altijd binnen handbereik had, ineens spoorloos verdwijnen. In mijn geval is er niet alleen
Ben je wel eens als volwassene in het Tikibad geweest? Dit bij Duinrell horende waterpark is, voor zij die er van houden, een hysterisch walhalla van uiteenlopende glijbanen. Of ik mezelf tot een liefhebber moet rekenen, daar ben ik nog niet over uit. Ik was er vorige week voor de tweede keer. Mijn eerste keer was maar liefst zestien jaar
Je hebt maar één lichaam, en daar moet je goed voor zorgen. Dat is iets waar ik continu, tot op het vermoeiende af soms, mee bezig ben. Het is daarom dat het me pijn doet als naasten een sigaret opsteken, ik het drinken van alcohol, in strijd met mijn achternaam, binnen de perken probeer te houden, over het algemeen op
Over een kleine twee weken is het zover, dan ga ik verhuizen. Na anderhalf jaar met veel plezier in mijn comfortabele appartementje op drie hoog gewoond te hebben, wordt het tijd om de boel in te pakken. Hoewel het weer een nieuwe fase in mijn leven gaat zijn en ik een voorstander ben van vooruitgaan en vernieuwing, verhuis ik toch
Nu ik steeds meer tijd doorbreng in het dynamische Den Haag, de stad waar ik werk en waar mijn geliefde woont, betekent dat als vanzelf dat ik ook meer tijd in een tram doorbreng. Sterker nog: ik denk dat ik het afgelopen jaar meer in een tram heb gezeten dan in mijn hele leven daarvoor. Als je het mij vraagt
De afleverperiode is succesvol afgesloten, de bruikleenovereenkomst is ondertekend en dus zijn we er klaar voor, klaar voor het ‘gewone’ leven. De afgelopen dagen voelde het een beetje alsof ik mijn leven op pauze had gezet, om me volledig te concentreren op mijn nieuwe harige huisgenootje. Ik was met speciaal verlof en heb nauwelijks aan mijn werk gedacht, ging niet
Het leven heeft de bijzondere nijging om in patronen te vervallen. Het is donderdag 31 augustus 2023, maar ik voel me precies zoals op maandag 27 februari 2017, toen mijn eerste geleidehond in mijn leven arriveerde. Oké, misschien ben ik een stuk minder nerveus met 6,5 jaar aan ervaring op zak, maar je begint toch weer helemaal opnieuw. Een gevalletje
Het is een broeierige zomerochtend als we precies op tijd de kleine parkeerplaats op rijden. Ik houd het bijna niet meer van de spanning. Dit is het moment waar ik nu al een week vurig naar uitkijk.“Ze zijn er al” constateert mijn lief. Ja hoor, ik zie hem staan, als enige auto op de parkeerplaats: de witte bus vol beloften.
De eerste werkdag na mijn vakantie begint goed als ik met de lift op de vierde verdieping arriveer.“Vierde verdieping”, verkondigt een stem monter. Mijn hart maakt een sprongetje. Dat is nieuw! Het lijkt misschien iets kleins en onbeduidends, een lift die is gaan praten, maar voor mij is het een teken dat er rekening met me gehouden en naar me
Een oud-huisgenoot en middelbare schoolvriend vertelde me ooit sprookjesachtige verhalen over een klein eiland ergens op de Loosdrechtse Plassen. De haven lag er vol met verschillende soorten zeilboten, en het maakte niet uit hoe slecht je zag, of je moeilijk of helemaal niet kon lopen of bewegen, iedereen kon in die boten varen. ’s Avonds ontbrandde regelmatig een kampvuur, er
Autorijden zit bij onze familie echt in het bloed. Mijn ouders zijn allebei vrachtwagenchauffeur, evenals mijn oom en opa van vaders kant. Mijn twee jongere zussen gingen, zodra het mocht, voor hun rijbewijs, dat ze enkele jaren na elkaar ook haalden. Logischerwijs bleef ik hierin achter, maar dat wil niet zeggen dat het verlangen om achter het stuur te kruipen
Een uitgebreide terugblik op mijn tijd met Siërra, mijn pas gepensioneerde ex-blindengeleidehond.